نجاست هر چیز از سه راه ثابت مى‌شود:
اول: آن که خود انسان یقین کند چیزى نجس است، و اگر گمان داشته باشد چیزى نجس است لازم نیست از آن اجتناب نماید(1).
دوم: آن که کسى که چیزى در اختیار او است بگوید آن چیز نجس است (2).
سوم: آن که دو مرد عادل بگویند چیزى نجس است (3) و نیز اگر یک نفر عادل هم بگوید چیزى نجس است، بنا بر احتیاط واجب باید از آن چیز اجتناب کرد (4).
پاورقی:
(1) تبریزى،بهجت، صافى،سیستانى: آن که خود انسان یقین یا اطمینان کند چیزى نجس است.
(2) بهجت: و از گفتۀ او اطمینان حاصل گردد.
(3) سیستانى: به شرط آن که از سبب نجاست خبر دهند؛ مثلًا بگویند آن چیز با خون یا بول ملاقات کرده است و اگر یک مرد عادل یا شخصى که مورد وثوق است خبر دهد و اطمینان از گفتۀ او پیدا نشود، احتیاط واجب آن است که از آن چیز اجتناب شود.
(4) تبریزى: اگر یک نفر عادل، بلکه شخص موثّق اگر چه عادل هم نباشد بگوید چیزى نجس است باید از آن چیز اجتناب کرد.
فاضل: اگر یک نفر عادل بگوید چیزى نجس است، اجتناب از آن بنا بر احتیاط، لازم است.
مکارم: دو نفر عادل و یا حتّى یک نفر گواهى دهد.
پی نوشت:
توضیح المسائل مراجع،ج1، م 121
