یکی از مناسک وارد شده برای حج، انجام هفت مرتبه طواف است که به نظر می‌رسد دربردارندۀ مفهوم خاصی است.
خداوند در نوجوانی پرده از دیده‌گان ابراهیم(ع) برداشت، وی در جانب عرش نوری دید، به خداوند عرضه داشت: این نور چیست؟ خداوند فرمود: «هَذَا مُحَمَّدٌ صَفِیِّی»، ابراهیم(ع) نور دیگری را در جانب آن دید، خدا فرمود: «هَذَا عَلِیٌّ نَاصِرُ»، او نور دیگری در جانب آن دو نور دید، خداوند فرمود: «هَذِهِ فَاطِمَةُ»، که محبانش را از آتش حفظ می‌کند، ابراهیم(ع) دو نور دیگر را دید و خداوند فرمود: «هَذَانِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ»، ابراهیم(ع) فرمود: «إِنِّی أَرَى تِسْعَةَ أَنْوَارٍ قَدْ أَحْدَقُوا بِالْخَمْسَةِ الْأَنْوَارِ»، من 9 نور را می‌بینم که به گرد آن پنج نور در حال گردش هستند، خداوند فرمود: «هَؤُلَاءِ الْأَئِمَّةُ مِنْ وُلْدِهِمْ … أَوَّلُهُمْ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ وَ مُحَمَّدٌ وَلَدُ عَلِیٍّ وَ جَعْفَرٌ وَلَدُ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى وَلَدُ جَعْفَرٍ وَ عَلِیٌّ وَلَدُ مُوسَى وَ مُحَمَّدٌ وَلَدُ عَلِیٍّ وَ عَلِیٌّ وَلَدُ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنُ وَلَدُ عَلِیٍّ وَ مُحَمَّدٌ وَلَدُ الْحَسَنِ الْقَائِمُ الْمَهْدِیُّ».
ابراهیم(ع) عرضه داشت: تعدادی انوار را به حول آنان می‌بینم که در حال گردش هستند، خداوند فرمود: «هَؤُلَاءِ شِیعَتُهُمْ وَ مُحِبُّوهُم»(1)، آنان شیعیان و محبانشان هستند.
جنس شیعیان از جنس اهل‌بیت (علیهم‌السلام) است. شیعیان در عرش حول محور اهل‌بیت (علیهم‌السلام) میگشتند. ملائک طواف کردن رااز اهل بیت(ع) یاد گرفتند، اکنون مسلمانان و شیعیان در قالب مادی و دنیایی خانۀ کعبه را طواف می‌کنند، در واقع آن صحنه پیش رویِ ابراهیم(ع) در عرش، در قالب طواف در روی زمین انجام شد و طواف، تصویری مادی آن صحنۀ عظیم در عرش الهی است.
* ابوحمزه ثمالى مىگوید:
«به امام سجاد(ع) عرض کردم چرا طواف هفت شوط است؟ فرمود: خداوند تبارک و تعالى به ملائکه فرمود: «إِنِّی جَاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَةً»، ملائکه نیز گفتند: «أَتَجْعَلُ فِیهَا مَن یُفْسِدُ فِیهَا وَیَسْفِکُ الدِّمَاء» خداوند نیز فرمود: «اِنّى أعلم ما لا تعلمون». خداوند هفت هزار سال، نور خود را از آنان پوشانید و ملائکه هفت هزار سال به عرش پناه بردند، پس خداوند برایشان رحمت آورد و توبهشان را پذیرفت و «بیتالمعمور» را که در آسمان چهارم بود براى آنان قرار داد «فجعله مثابة للناس و امناً». بیتالمعمور دقیقاً به محاذات کعبه روی زمین و عرش الهی در آسمان است، طوری که اگر از عرش چیزی به سمت زمین انداخته شود، به روی کعبه فرود میآید.
