صفات انسان باید پرتوى از صفات خدا باشد، و در جامعه انسانى صفات الهى پرتوافکن گردد، روى این اصل به همان مقدار که قرآن روى عدالت پروردگار تکیه کرده است، به عدل و داد در جامعه انسانى و در فرد فرد انسان ها اهمیّت مى دهد، قرآن مجید کراراً ظلم را مایه تباهى و نابودى جوامع معرفى مى کند و سرنوشت ظالمان را دردناک ترین سرنوشت مى شمرد.
قرآن ضمن بیان سرگذشت اقوام پیشین بارها این حقیقت را خاطرنشان کرده که ببینید بر اثر ظلم و فساد چگونه گرفتار عذاب الهى شدند و نابود گشتند، بترسید از این که شما هم بر اثر ظلم به چنین سرنوشتى گرفتار شوید.
قرآن با صراحت و به عنوان یک اصل اساسى، مى گوید: (ان الله یأمر بالعدل و الاحسان و ایتاءِ ذى القربى و ینهى عن الفحشاءِ و المنکر و البغى);(نحل90)«خداوند به عدل و احسان درباره همه و بخشش نسبت به بستگان و خویشاوندان دستور مى دهد و از کارهاى زشت و منکر و ظلم نهى مى کند».
جالب توجّه این که همان گونه که ظلم کردن کار زشت و قبیحى است پذیرش ظلم و زیر بار ستم رفتن نیز از نظر اسلام و قرآن غلط است، چنان که در سوره بقره، آیه 279 مى خوانیم: (لا تظلمون و لا تظلمون); «نه ظلم کنید و نه زیر بار ظلم روید».اصولا تسلیم در برابر بیدادگران موجب تشویق ظلم و توسعه ستم و اعانت ظالم است.
منبع:
50 درس اصول عقائد برای جوانان،آیت الله العظمی مکارم شیرازی ص91
