فدیه به معنای اطعام مسکین است و در برابر هر روز نگرفتن روزه (برای کسی که عذر موجه دارد) یک مد طعام واجب می‌شود.
فدیه بر سه قسم است:
* فدیه‌ای که موجب اسقاط قضا می‌شود.
* فدیه‌ای که موجب اسقاط قضا نمی‌شود.
*فدیه تأخیر قضا.
قسم اول فدیه، شامل دو دسته است :
*بیمار مزمن.
*سالمند ناتوان که در برابر هر روز فدیه می‌دهد و روزه‌اش قضا ندارد.
قسم دوم که علاوه بر قضا، فدیه نیز لازم است؛ شامل سه نفر است:
*زن باردار که به خاطر ترس از جنین روزه نگرفته است.
*زن شیرده که به خاطر ترس از فرزند شیرخوار روزه نگرفته است.
* نجات‌دهنده‌ای که غریقی را نجات داده و موجب شکسته شدن روزه‌اش شده است. در هر سه مورد علاوه بر قضای روزه، فدیه نیز لازم می‌گردد.
فدیه تأخیر مخصوص کسانی است که در قضای روزه سستی کرده‌اند و سال یا سال‌‌هایی از آن گذشته است. به تعداد سال‌ها برای هر روز یک فدیه لازم می‌گردد. مثلاً اگر پنج روز قضا دارد و یک سال بر آن گذشته است، پنج مد فدیه لازم است و اگر دو سال گذشته است، برای پنج روز، ده فدیه لازم است.
تذکر : فدیه لازم، حتماً باید قوت غالب «گندم یا برنج» باشد و به هیچ وجه قیمت جایز نیست.
خداوند می‌فرماید : … وَعَلَى الَّذِینَ یُطِیقُونَهُ فِدْیَهٌ طَعَامُ مِسْکِینٍ … (بقره ۱۸۴)
«و بر کسانی که توانایی روزه گرفتن ندارند، غذا دادن هر مسکین لازم است»
و طعام شامل قوت و غذای مردم است.
