از سوی دیگر این حساسیت به قدری در سیره اهلبیت(ع) پررنگ است که حتی در برخی روایات مؤمنان را نسبت به خریداری پوشاک و خوراک بر حذر داشتهاند و در مباحث فقهی به لزوم دوری از تشابه به کفار مطرح است.
خداوند نیز در آیهای از قرآن می‌فرماید «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الْکافِرینَ أَوْلِیاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنینَ أَ تُریدُونَ أَنْ تَجْعَلُوا لِلَّهِ عَلَیْکُمْ سُلْطاناً مُبیناً؛ اى کسانى که ایمان آوردهاید، به جاى مؤمنان، کافران را به دوستى خود نگیرید. آیا میخواهید علیه خود حجّتى روشن براى خدا قرار دهید؟» (نساء144)
و در بخشی از آیه دیگر از قرآن به صراحت می‌فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَ عَدُوَّکُمْ أَوْلِیاءَ تُلْقُونَ إِلَیْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ قَدْ کَفَرُوا بِما جاءَکُمْ مِنَ الْحَق؛ اى کسانى که ایمان آوردهاید، دشمن من و دشمن خودتان را به دوستى نگیرید[به طورى] که با آنها اظهار دوستى کنید، و حال آنکه قطعاً به آن حقیقت که براى شما آمده کافرند.» (ممتحنه1)
حجتالاسلام قرائتی در تفسیر نور خود که بیش از یک دهه آن را تألیف کردهاند، ذیل آیه اول یعنی 144 نساء به این نکات اشاره کرد:
- پذیرش ولایت کفار با ایمان سازگار نیست. یک دل، دو دوستى بر نمیدارد.
- تولّى و تبرّى، دوستى با مؤمنان و دورى از کافران، لازمه ایمان است.
- از هر نوع اختلاط، رفاقت و قراردادى که نتیجه اش به زیان مسلمانان باشد، باید پرهیز کرد.
- در سیاست خارجى، روابط سیاسى و اقتصادى، گزینشها و عزل و نصبها، هر اقدامى که به سلطه ى کفّار بر مسلمانان انجامد حرام و محکوم است.
