امام علی (ع)در بخشی از نامه 31 کتاب شریف نهج البلاغه در مورد موضوع مهم حقوق دوستان بر گردن مسلمانان به فرزند خود امام حسن (ع) می فرماید: اگر دوستت پیوند از تو گسست ، پیوستن او را بر خود هموار ساز و چون از تو روی برگرداند، تو مهربانی پیوند کن و چون بخل ورزید ، تو دست بخشش بگشاى و چون دورى گزید ، تو نزدیک شو و چون درشتى نمود ، تو نرمى پیش آر و چون مرتکب خطایى شد ، عذرش را بپذیر ، آنسان ، که گویى تو بنده او هستى و او ولى نعمت تو . ولى مباد که اینها نه به جاى خود کنى یا با نااهلان نیکى کنى. دشمن دوست را دوست خود مشمار که سبب دشمنى تو با دوست گردد .
امام علی(ع) که در این نامه درس های اخلاقی فراوانی را به جامعه می دهد در ادامه می افزاید:وقتى که برادرت را اندرز مى دهى چه نیک و چه ناهنجار ، سخن از سر اخلاص بگوى و خشم خود اندک اندک فرو خور که من به شیرینى آن شربتى ننوشیده ام و پایانى گواراتر از آن ندیده ام . با آنکه با تو درشتى کند ، نرمى نماى تا او نیز با تو نرمى کند .
امام ادامه می دهد: به دشمن خود احسان کن که آن شیرینترین پیروزى است. اگر از دوست خود گسستن خواهى ، جایى براى آشتى بگذار که اگر روزى بازگشتن خواهد ، تواند . اگر کسى درباره تو گمان نیک برد ، تو نیز با کارهاى نیک خود گمانش را به حقیقت پیوند . به اعتمادى که میان شماست ، حق دوستت را ضایع مکن ، زیرا کسى که حق او را ضایع کنى ، دیگر دوست تو نخواهد بود . با کسانت چنان کن که بى بهره ترین مردم از تو نباشند .
همچنین امام در ادامه با کلام صریح در مورد دوستی با دیگران می فرماید:با کسى که از تو دورى مى جوید ، دوستى مکن و نباید دوست تو در گسستن پیوند دوستى ، دلیلى استوارتر از تو در پیوند دوستى داشته باشد . و نباید انگیزه اش در بدى کردن به تو از نیکى کردن به تو بیشتر باشد . ستم آنکه بر تو ستم روا مى دارد در چشمت بزرگ نیاید ، زیرا در زیان تو و سود خود مى کوشد . پاداش کسى که تو را شادمان مى سازد ، بدى کردن به او نیست.
