متن حدیث را از کتاب الکافی منتشر می کند.
عَنْ جَابِرٍ قَالَ: أَرَادَ أَبُو جَعْفَرٍ (ع) الرُّکُوبَ إِلَى بَعْضِ شِیعَتِهِ لِیَعُودَهُ فَقَالَ یَا جَابِرُ الْحَقْنِی فَتَبِعْتُهُ فَلَمَّا انْتَهَى إِلَى بَابِ الدَّارِ خَرَجَ عَلَیْنَا ابْنٌ لَهُ صَغِیرٌ فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ (ع) مَا اسْمُکَ قَالَ مُحَمَّدٌ قَالَ فَبِمَا تُکَنَّى قَالَ بِعَلِیٍّ فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ (ع) لَقَدِ احْتَظَرْتَ مِنَ الشَّیْطَانِ احْتِظَاراً شَدِیداً إِنَّ الشَّیْطَانَ إِذَا سَمِعَ مُنَادِیاً یُنَادِی یَا مُحَمَّدُ یَا عَلِیُّ ذَابَ کَمَا یَذُوبُ الرَّصَاصُ.
امام باقر علیه السلام می خواستند یکی از شیعیان را عیادت کنند، فرمودند: «ای جابر! تو نیز دنبال من بیا». وقتی که حضرت به در آن خانه رسید، کودکی آمد. امام علیه السلام به آن کودک فرمودند: نام تو چیست؟ او پاسخ داد: محمّد. امام سؤال کردند: کُنیه ات چیست؟ گفت: على؛ امام علیه السلام فرمودند: تو به شدت از شیطان دور شده اى، زیرا شیطان هنگامى که بشنود کسى صدا مى زند؛ اى محمد؛ اى على!، آب مى شود همان گونه که مس آب مى شود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج6، ص: 20.
