فرازی از نهج البلاغه از امیرالمومنین علی ابن ابی‌طالب (ع) را که خطاب به کسانی است که در اجتماع زندگی می کنند اما به وظیفه ی اجتماعی خود عمل نمی کنند را می خوانیم:
از مردمان کسى است که کار زشت را ناپسند مى شمارد و به دست و زبان و دل خود آن را خوش نمى دارد، چنین کس خصلتهاى نیک را به کمال رسانیده، و از آنان کسى است که به زبان و دل خود انکار کند و دست به کار نبرد، چنین کس دو خصلت از خصلتهاى نیک را گرفته و خصلتى را تباه ساخته، و از آنان کسى است که منکر را به دل زشت مى دارد و به دست و زبان خود بر آن انکار نیارد، چنین کس دو خصلت را که شریفتر است ضایع ساخته و به یک خصلت پرداخته، و از آنان کسى است که منکر را باز ندارد به دست و دل و زبان، چنین کس مرده اى است میان زندگان، و همه کارهاى نیک و جهاد در راه خدا برابر امر به معروف و نهى از منکر، چون دمیدنى است به دریاى پر موج پهناور. و همانا امر به معروف و نهى از منکر نه اجلى را نزدیک کنند و نه از مقدار روزى بکاهند و فاضلتر از همه اینها سخن عدالت است که پیش روى حاکمى ستمکار گویند.
