آیت الله جوادی آملی از مراجع عظام تقلید و از مفسران قرآن کریم در کتاب «امام مهدی(عج) موجود موعود» در رابطه با منتظران واقعی می نویسد:
آن که به راستی امام خویش را موجود می داند و او را مظهر (وَهُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ)، (هُوَالسَّمیعُ الْبَصِیرُ)و (هُوَعَلَی کُلِ ّ شَیْ ءٍ شَهِید) می شناسد، هماره خویش را در محضر خلیفه الهی و امام معصوم خود می داند، همانگونه که حضور خدای والا را در مرتبه ای بالاتر ادراک می کند و آن گاه بر اساس آموزه های اساسی قرآن در محضر خدای سبحان و خلیفه او حیا پیشه می کند و از درون و برون، خود را در مشهد حق و امام خویش دیده و از زشتی ها و معاصی دوری می کند و چنین انتظاری موجب تنزیه روح او شده، قلبش را نورانی می سازد.
مجموعه آثار تحرک آفرین، امیدبخش و اصلاحگر انتظار راستین، منتظر صادق را بدان سوی رهنمون می شود که چون وقت ظهور ناپیداست، می باید همواره واجد شرایط و لوازم ظهور مهدی موجود موعود علیه السلام باشد و همین آمادگی و پرهیز از تسویف و تاخیر، دراصلاح فرد یا جامعه، در بارور شدن فکر فردی و عقل جمعی سهم بسزایی خواهد داشت.
آن که منتظر راستین امام عصر علیه السلام است، براثر تخلق به اخلاق الهی گرد حرام نمی گردد و جانش به گرد معصیت غبار نمی گیرد و می کوشد در انجام دادن واجب و دوری از معصیت که در رأس آموزش های فرعی اسلام است، قصور و تقصیر روا ندارد. واجبات را عمل و از حرام ها دوری کند و فراخور توان خویش به انجام دادن مستحب و ترک مکروه نیز اهتمام وزرد و چون چنین کند مطلوب مولای خویش را به انجام رسانیده و مستحق عنایت خاص و نگاه تشریفی امام خویش و سایرعترت طاهره خواهد شد.
شکوفاسازی اندیشه ها
آثاره دفائن عقول و شکوفایی گنج های اندیشه انسان ها از برترین برنامه های وجود مبارک امام عصرعلیه السلام است، همانگونه که در بسیاری از روایات ِ ظهور حضرتش(عج) به اوج گرفتن سطح آگاهی در عصر ظهور تصریح شده است.
سیر طبیعی علوم از سویی و کوشش بی وقفه علما و صاحبان عقل و دانش و فرهنگ از سویی دیگر، سبب گسترش مباحث و معارف علمی و زمینه رشد فکر و شکوفایی اندیشه را فراهم می آورد. این حرکت و جنبش علمی که با تالیف کتاب یا سایر دستاوردهای علمی و فکری و به دست علما که سربازان واقعی و منتظران حقیقی امام عصرعلیه السلام اند به وجود می آید، فتنه های برخاسته از خواسته های نفسانی برای خاموش کردن چراغ عقل را ناکام می گذارد و سبب تعالی اندیشه و دانش خواهد گشت.
باریابی به مقام اعتماد
انسان منتظر که در پرتوی یقین به حضور ذات اقدس الهی و ادراک محضر امام عصر(عج) خویش در میدان جهاد اوسط و اکبر به مبارزه با شیطان درون و بیرون قیام می کند، می تواند تا بدان پایه اوج گیرد که امام معصوم به منظور تجلیل از او و تشویق سایر صحابه به پژوهشگری و پرهیزکاری سخن او را در اثنای قول خویش یادآور می شود و از او سخن نقل کند، همانطور که امام باقر علیه السلام میان شاگردانش به سخنی از ابوذر رضی الله علیه استناد فرمودند: «عن أبی بصیر قال: سمعت اباجعفرعلیه السلام یقول: کان فی خطبة أبی ذر رضی الله علیه... .» گرچه ابوذر با همه جلالت شأنش معصوم نیست تا سخنش چونان کلام معصوم علیه السلام حجت باشد، چون معصوم سخن او را نقل فرموده است، روشن می شود که بر سخن او صحه گذارده است.
هرچند ولی معصوم(ع) به نقل قول از غیرمعصوم نیاز ندارد، با چنین کاری الگوسازی می کند و می آموزاند که انسان بر اثر مجاهده با نفس و ادراک حضور خدای سبحان و ولی الله عصر خویش، می تواند تا بدان پایه اوج گیرد که مورد اعتماد امام علیه السلام باشد به گونه ای که امام معصوم(ع) از او نقل قول کند.
