امام علی (ع)در نامه ششم کتاب شریف نهج البلاغه و نامه ای که پس از جنگ جمل به معاویه داد فرمود:همانا کسانی با من بیعت کردند که با ابوبکر و عمر و عثمان بیعت کردند.پس آنکه در بیعت حضور داشت، نمی تواند خلیفه دیگری انتخاب کند و آن کس که غایب بود نمی تواند بیعت مردم را نپذیرد.همانا شورای مسلمین از آن مهاجرین و انصار است.پس اگر بر امامت کسی گرد آمدند و او را امام خود خواندندخشنودی خدا هم در آن است.
سپس امام عدالت خواه و مهرگستر شیعیان در این باره ادامه می دهد:حال اگر کسی کار آنان را نکوهش کند یا بدعتی پدید آورد، او را به جایگاه بدعت قانونی بازمی گردانند اگر سرباز زد با او پیکار می کنند، زیرا به راه مسلمانان در نیامده است.خدا هم او را در گمراهی اش رها می کند.به جانم سوگند ای معاویه اگر دور از هوای نفس به دیده عقل بنگری خواهی دید که من نسبت به خون عثمان پاک ترین افرادم و می دانی که من از آن ماجرا دور بوده ام.جز اینکه از راه خیانت مرا متهم کنی و حق آشکار را بپوشانی.
