امام علی(ع) در نامه 3 کتاب شریف نهج البلاغه که مربوط به سخنان ایشان با قاضی خود،شریح بن حارث است می فرماید:به من خبر داده اند که خانه ای به 80 دینار خریده ای و سندی برای آن نوشته ای و گواهانی،آن را امضا کرده اند.
شریح در پاسخ امام گفت:آری ای امیرمومنان.در همین هنگام امام نگاه خشم آلودی به شریح کرد و فرمود:ای شریح،به زودی کسی به سراغت می آید که به نوشته ات نگاه نمی کند و از گواهانت نمی پرسد تا تو را از آن خانه بیرون کرده و تنها به قبر بسپارد.ای شریح اندیشه کن که آن خانه را با مال دیگران یا با پول حرام نخریده باشی که آنگاه خانه دنیا و آخرت را از دست داده ای.اما اگر هنگام خرید خانه نزد من آمده بودی برای تو سندی می نوشتم که دیگر برای خرید آن به درهمی بیشتر رغبت نمی کردی.آن سند را چنین می نوشتم:این خانه ای است که بنده ای خوار آن را از مرده ای آماده کوچ خریده، خانه ای از سرای غرور که در محله نابودشوندگان و کوچه هلاک شدگان قرار دارد.این خانه به چهار جهت منتها می گردد.یک سوی آن به آفت ها و بلاها، سوی دوم آن به مصیبت ها،سوی سوم به هوا و هوس های سست کننده و سوی چهارم آن به شیطان گمراه کننده ختم می شود و در خانه به روی شیطان گشوده است.
سپس امام در ادامه می فرماید:این خانه را فریب خورده ای آزمند از کسی که خود به زودی از جهان رخت می بندد به مبلغی که او را از عزت و قناعت خارج و به خواری و دنیاپرستی کشانده خریداری کرده است.هرگونه نقصی در این معامله باشد برعهده پروردگاری است که اجساد پادشاهان را پوسانده و جان جباران را گرفته و سلطنت فرعون ها چون کسری و قیصر حمیر را نابود کرده است.
امام نخستین شیعیان که در عمر شریفش به اندازه سر سوزنی حقی را ناحق نکرد، در مورد عبرت گرفتن از گذشتگان می فرماید:آنان که مال فراوان گرد آورده،بر آن افزودند و آنان که قصرها ساخته و محکم کاری کردند،طلا کاری کرده و زینت دادند،فراوان اندوختند و نگهداری کردند و به گمان خود برای فرزندان خود باقی گذاشتند.همگی آنان به پای حسابرسی الهی و جایگاه پاداش و کیفر رانده می شوند؛آنگاه که فرمان نهایی و قضاوت صادر شود؛پس تبهکاران زیان خواند دید.به این واقعیت ها عقل گواهی می دهد،هرگاه که از اسارت هوای نفس نجات یافته و از دنیا پرستی به سلامت بگذرد.
