حسد یکی از صفات مذموم انسان است که زمینه انحراف و سقوط او را فراهم می کند، از این رو در روایات بشدت از آن نهی و آثار سوء اش بیان شده است.
پیامبر خدا (ص) می فرمایند: «از حسادت بپرهیزید؛ زیرا حسنات و نیکی ها را فرو مى خورد، همچنان که آتش هیزم را.»
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «حسادت، عیبى رسوا و بُخلى سهمگین است و حسود، تا به آرزوى خود درباره محسودش نرسد، آرام نمى گیرد.»
ایشان همچنین فرموده اند: «آفرین بر حسادت! چه عدالت پیشه است! پیش از همه صاحب خود را مى کشد!»
و نیز می فرمایند: «حسادت، دام بزرگ ابلیس است.»
رسول خدا (ص) فرموده اند: «هان! بیمارى امت هاى پیشین به شما سرایت کرده، و آن حسادت است؛ این بیمارى نه موى سر را ، که دین را مى تراشد و از بین مى برد.»
امام علی (ع) همچنین می فرمایند: «حسود از بدی ها (ناراحتی هاى دیگران) شاد مى شود و از شادی ها [ى مردم] غمگین.»
امام صادق (ع) نیز در تشریح آسیب های حسادت فرموده اند: «حسود، پیش از آن که به محسود زیان رساند، به خود زیان مى زند؛ مانند ابلیس، که با حسدورزى، براى خود نفرین خرید و براى آدم علیه السلام برگزیدگى.»
ایشان می فرمایند: «آن گاه که موسى بن عمران در حال مناجات و سخن گفتن با پروردگارش بود، مردى را زیر سایه عرش خداوند دید،. عرض کرد: اى پروردگار من! این کیست که در سایه عرش توست؟ خدا فرمود: «اى موسى ! او از کسانى است که بر نعمت هایى که خدا به مردم داده است، حسادت نورزیده است.»
امام باقر (ع) نیز فرموده اند: «حسد ایمان را مى خورد، همان گونه که آتش هیزم را مى خورد.»
علاوه بر این، امام صادق (ع) در بیان صفات حسود فرموده اند: «لقمان به فرزندش گفت: حسود را سه نشانه است: پشت سر غیبت مى کند، در حضور تملّق مى گوید و از گرفتارى دیگران شاد مى شود.»
منابع:
غررالحکم
بحارالانوار
کافی
