حفظ حرمت و احترام به پدر و مادر و پرهیز از آزردگی آنها در اسلام بسیار مورد تاکید و سفارش است تا جایی که حتی خداوند در قرآن بعد از امر به اطاعت از خود، اطاعت از پدر و مادر را به انسان امر می کند.
از این رو، در آموزه های روایی بسیار بر رعایت حق والدین و جلوگیری از کارهایی که باعث عقوق آنها شود، تاکید شده است.
امام صادق (ع) فرمودند: «کمترین آزار (به پدر و مادر) گفتن اُف (به آنها) است، و اگر خداى عز و جل چیزى را آسانتر و خوارتر از آن می دانست از آن نهى می فرمود.»
اشاره است به گفتار خداى تعالى که در سوره مبارکه اسراء آیه 23 می فرماید: «فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ ...؛ پس به آن دو (یعنى به پدر و مادر) اُف مگو و نهیب نزن بر ایشان»، و اُف کلمهاى است که در کراهت و ضجر استعمال شود: یعنى گوینده آن بواسطه بدى حال و کراهت از چیزى آن را بر زبان جارى کند.
رسول خدا (ص) فرموده اند: «(با پدر و مادر) نیکو رفتار باش و در بهشت جایگزین شو و اگر عاق و جفاکارى با آتش (دوزخ) بساز.»
یعقوب بن شعیب گوید: حضرت صادق (ع) فرمودند: «چون روز قیامت شود، پرده از پردههاى بهشت را کنار زنند، پس هر جاندارى بوى آن را از مسافت پانصد سال راه بشنود، جز یک دسته»، عرض کردم: آنها کیانند؟ فرمودند: «عاق والدین خود.»
همچنین، رسول خدا (ص) فرموده اند: «بالاى نیکى هر نیکوکارى نیکى است تا آنکه انسان در راه خدا کشته شود، و چون در راه خدا کشته شد دیگر بالاى آن نیکى (و عملى بهتر) نیست، و بالاى هر آزردنى آزردنى است، تا آنکه کسى یکى از پدر و مادر خود را بکشد، و چون چنین کرد بالاتر از آن آزردنى نیست.»
و از حضرت صادق (ع) است که می فرمایند: «هر کس به پدر و مادر خود نظر دشمنى کند در صورتى که آن دو به او ستم (نیز) کرده باشند، خداوند نمازش را نپذیرد.»
یعنى در صورت ستم به او نیز قبول نشود تا چه رسد به اینکه نیکى باو کنند.
و حضرت باقر (ع) می فرمایند که رسول خدا (ص) در ضمن سخنى از سخنان خود فرمودند: «بپرهیزید از آزردن پدر و مادر، زیرا بوى بهشت از مسافت هزار سال شنیده شود، ولى عاق والدین و قطعکننده رحم و پیرمرد زناکار و آنکه جامهاش را از روى تکبر و بزرگ منشى (بلند کند که) بر زمین کشد آن را نشنوند، و جز این نیست که کبریاء و بزرگى از آن پروردگار جهانیان است.»
امام صادق (ع) نیز می فرمایند: «اگر خداوند چیزى را (در آزردن پدر و مادر) کمتر از أف می دانست از آن نهى می کرد، و آن کمترین مراتب آزردن است، و از جمله آزردن است که کسى به پدر و مادر خود خیره نگاه کند.»
ایشان همچنین فرموده اند: «کمترین آزردن پدر و مادر گفتن أف است، و اگر خداوند چیزى را آسانتر از آن می دانست از آن نهى می فرمود.»
علاوه بر این، حضرت باقر (ع) فرموده اند: «پدرم به مردى نگاه کرد که پسرش به همراه او بود و آن پسر به شأنه پدرش تکیه کرده بود، پدرم با آن پسر از بدى آن کارش سخن نگفت تا از دنیا رفت.»
