سرویس مذهبیافکارنیوز- اینک اى مفضّل! در عدم آگاهى انسان به مدت عمرش اندیشه کن. اگر او به عمر کوتاهش پى مى برد، هیچ لذتى نمى برد و با علم به مرگ و انتظار آن، زندگى براى او گوارا و شیرین نبود، چنین کسى همانند شخصى است که مالش نابود شده و یا در شرف نابودى است و احساس فقر و نابودى مال، او را هراسناک کرده.
حال آنکه آثار و عواقب ناگوار شناخت پایان عمر به مراتب از آثار نابودى مال بزرگتر و دشوارتر است؛ زیرا کمبود مال جبران شدنى است و این امر باعثآرامش نسبى شخص مى گردد. ولى کسى که به پایان پذیرى عمر یقین و باور داشته باشد اگر چه عمرش طولانى شود، هیچ امیدى ندارد.
نیز اگر شخص به طول عمر و بقاى خود اطمینان بیابد، در دریاى لذات و معاصى غرق مى گردد. او به این امید که در پایان عمر توبه خواهد کرد همواره در رسیدن به شهوات مى کوشد. بى شک خداى جلّ و علا از این عقیده خشنود نیست و آن را از بندگانش نمى پذیرد. اگر تو غلامى داشته باشى که یک سال خشم و نارضایتى تو را باعثشود و یک روز یا یک ماه خشنودت سازد. آیا از او مى پذیرى؟ بى تردید نمى پذیرى و تا وقتى که در همه کار و همه وقت فرمان تو را نبرد و سفارشت را گوش فرا ندهد، او را بندهاى صالح نمى شمارى.
اگر بگویى مگر نشده که گاه شخصى تمام اوقاتش را در معصیت و گناه گذرانده آنگاه توبه نموده و توبه او پذیرفته شده است؟ پاسخ مى دهیم: این امر هنگامى است که شهوات بر انسان چیره گردند و از مخالفت با آنها عاجز شود، نه اینکه اساس کار را بر ارتکاب معصیت بگذارد،[تا آخر کار توبه کند.] تنها در این صورت خداوند از او مى گذرد و با بخشایش بر او تفضّل مى کند. امّا کسى که با توجه و با قصد گناه کار مى کند تا در پایان کار توبه کند در واقع مى کوشد تا کسى را بفریبد که فریفتنى نیست، او مى خواهد لذت نقد را بگیرد و قول توبه نسیه بدهد.
منبع: شگفتیهاى آفرینش(ترجمه توحید مفضل)، ص: ۷۸.
