سرویس مذهبیافکارنیوز- در این نامه، خطاب به برخی از مؤمنین کوفه چنین آمده بود:
بسم الله الرّحمن الرّحیم.
از حسین بن علی به گروهی از مؤمنان و مسلمانان:
بدانید که هانی و سعید نامه های شما را به من رساندند، و این دو، آخرین فرستادگان شما بودند. از این رو، همه آنچه را که گفته اید و یادآوردی کرده اید دانستم. سخنِ اکثریت شما این بود: «برای ما امام و پیشوایی نیست، پس به سوی ما بیا، شاید که خداوند به وسیله شما، ما را بر حق و هدایت گرد آورد.»
اکنون من، برادر وپسر عمویمرا که فردی موثق و مورد اطمینان از اهل بیتم می باشد به سوی شما فرستادم. او اگر برای من چنین نوشت که رأی و اندیشه خردمندان و دانایانِ شما، همان سخن فرستادگان شماست و با آنچه که در نامه هایتان نوشته اید یکی است، ان شاء الله به سوی شما خواهم آمد.
به جان خودم سوگند، امام و پیشوا آن کسی است که: به کتاب خداوند در میان مردم حُکم کند، به دادگستری و عدل به پا خیزد، به دینِ حق دینداری کند، و خود را در آنچه مربوط به خداست نگه دارد.
والسّلام
… و بدین ترتیب، مردی هاشمی تبار، به سوی کوفه رهسپار شد تا از مردم آن دیار برای یاریِ فرزند رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم پیمان بگیرد.
همچنین، امام حسین علیه السّلام نامه دیگری نوشت و آن را همراه قاصد دیگری، به سوی فرماندهان سپاه بصره و بزرگان آن دیار فرستاد:
«… من شما را به کتاب خدا و سنّت پیامبرش فرا می خوانم؛ زیرا سنّت را میرانده اند و بدعت(نوآوری) را زنده کرده اند. اگر سخنم را بشنوید و اطاعتم کنید، شما را به راه رُشد و رستگاری هدایت می کنم.
البته بزرگانِ قبیله های بصره، به جبران بی وفایی شان، با علی علیه السّلام در جنگ جَمَل، با یکدیگر عهد و پیمان بستند که آن حضرت را یاری کنند. امّا یکی از آنان به نام مُنذرین جارود، فرستاده نامه را، همراه نامه تسلیم ابن زیاد کرد و آشوب در بصره به زودی خاتمه یافت.
در کوفه امّا، وضع به گونه ای دیگر بود….
منبع: مسلم بن عقیل، ص۱۵-۱۷.
