سرویس مذهبی افکارخبر- زلال قرآن شریف که از پاک ترین سرچشمه هستی جاری گردیده، در ۲۳ سال بر قلب نازنین نقطه عطف هستی، محمّد مصطفی صلّی الله علیه و آله و سلّم نازل گشته و سراسر وجود آن حضرت را در بر گرفته است.
این زلال صاف و این چشمه نوش، بستری خالی از گل و لای و دل عاری از گناه و معاصی و قلبی آماده و مستعد پذیرش می طلبد تا رخشندگی گوهرهای تابناک آن در پس غبار تاریکی جهالت و غفلت مستور نماند و شاهد زیبای معنای آن، مجال جلوه گری و خودآرایی بیابد. پس تلاوت این کریمه را آدابی است که از آن شمار طهارت است؛ چندان که محبوب ازلی و ابدی طهارت را نخستین شرط بهره مندی آن مقرر فرموده است: «لا یَمَسُّه اِلاَّ المُطَّهَروُن؛ جز پاکان به آن دسترسی نخواهند داشت.» ۱
پس از آن، به پاکیزگی دهان که مسیر تلاوت قران است، امر فرموده است؛ چنان که درخبر است از سید کاینات که فرمود: راه قرآن را پاکیزه سازید. پرسیدند: ای رسول خدا! راه قرآن چیست؟ فرمود: دهان. پرسیدند: با چه؟ فرمود: با مسواک زدن.پس از آن، مرحله شست و شوی قلب و دل از نیت های آلوده شرک و ریا است تا شایستگی پذیرایی طلعت زیبای قرآنی بیابد.
امیرمؤمنان علی علیه السّلام قاریان قرآن را به سه دسته تقسیم می کند و می فرماید:
«عده ای را غرض از تلاوت قرآن فقط خشنودی خداست و جمعی آن را برای دست یابی به امور دنیایی و عده ای دیگر برای مجادله با دیگران تلاوت می کنند. تو اگر توانی، بکوش در شمار آنان باشی که قرآن را فقط برای رضای الهی تلاوت می کنند.» ۲
پی نوشت:
۱. سوره واقعه، آیه ۷۹.
۲. کنزالعمال، خطبه ۴۱۹۲.
۳. شهد بندگی۱، ص۲۳-۲۴.
