سرویس مذهبی افکارنیوز- پیمودن مسیر قرب یار و رسیدن به مقام انس با دلدار، شرایط و لوازمی می طلبد که سالک الی الله باید در پی فراهم آوردن آن باشد که بی زاد راه، سفر صورت نپذیرد و خسارت به بار آورد و هر آنچه موجبات جلب رضایت محبوب را فراهم آورد، نوعی زاد راه و توشه سفر الی الله به شمار می آید.
بنده درگاه الهی باید که جان و دل خویش با رحمت گسترده الهی پیوند زند و خود را در دریای رأفت و محبت یار اندازد و در این میان، گریه از اموری است که بیش از همه موجب جلب رضایت یار است و سبب خشنودی دلدار.
پویندگان طریق معرفت، در محضر یار، از آب دیدگان خویش کسب آبرو می کنند و با اشک و آه عاجزانه در درگاه دوست، خضوع و خشوع را اظهار می دارند. به سبب همین آمیختگی گریه و اشک با بندگی، آن را نزد یار، ارج و قربی عظیم است و نشانه پذیرش تمنای محب از سوی محبوب؛ چنان که خدای متعال در قرآن شریف، بنده مؤمن بارگاه خویش را چنین توصیف می فرماید:«ایشان کسانی هستند که خداوند نعمت شان عطا فرموده … و وقتی آیات خدای متعال بر ایشان خوانده شود، با گریه به سجده می افتند.» ۱
درد عشقی کشیده ام که مپرس زهر هجری چشیده ام که مپرس
گشته ام در جهان و آخر کار دلبری برگزیده ام که مپرس
آن چنان در هوای خاک درش می رود آب دیده ام که مپرس۲
منبع:
۱. سوره مریم، آیه ۵۸.
۲. دیوان حافظ.
۳. شهد بندگی۲،۶-۷.
