- یکی دیگر از سنت های پسندیده نوروز، سفره انداختن و غذا دادن به مهمانان است. این کار هر چند ممکن است به شکل یک برنامه عادی و معمولی جلوه کند، ولی با افزودن چاشنی «نیت» به آن، رنگ و بویی تازه می گیرد و عطر معنوی آن تمام فضای مهمانی را پر می کند.
خانمی که به نیت اطعام و انجام این سنت، به پخت و پز مشغول می شود، با کسی که به قصد فخرفروشی و جلب تعریف و تمجید دیگران به این کار دست می زند، تفاوت زیادی دارد. در آموزه های دینی، درباره اطعام و سفره انداختن سخنان جالب و شنیدنی وجود دارد.
در سخنی از پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم آمده است: «بهترین شما کسی است که مردم را اطعام کند، به همگان سلام گوید و شب هنگام که مردم خوابند، او نماز گزارد».
آن حضرت در روایت دیگری بر نقش سفره انداختن در افزایش درآمد و روزی، چنین اشاره می کند: «خانه ای که در آن اطعام می شود، خیر و برکت سریع تر از فرو رفتن تیغ در کوهان شتر، به آن می رسد».
امام علی علیه السّلام، یکی از وظایف برخورداران از اقتصاد خوب را، رسیدگی به خویشاوندان و دعوت از آنان برای مهمانی بر می شمرد و می فرماید: «هر که خداوند به او ثروتی دهد، باید با آن به خویشانش رسیدگی کند و مهمانداری نماید».
در مقابل نیز نداشتن مهمان و بخل از اطعام، سبب محرومیت های مالی و معنوی می گردد. کسانی که به بهانه هایی چون هزینه بردار بودن، خسّت به خرج می دهند و خویش را از این موهبت محروم ساخته اند.
پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم در این باره می فرمایند: «به هر خانه ای که مهمان به آن وارد نشود، فرشتگان وارد نمی شوند».
منبع: خانه خوبان، ش۴۰-۴۱، ص۳۵.
