- هر حرفه ای نیاز به حواس جمع دارد. اگر نویسنده، آسودگی و فراغ بال نداشته باشد، نمی تواند حواسش را جمع کند و مطالب را درست و صحیح بنویسد و تیرهای اندیشه او به هدف، اصابت نمی کند.
حکایت کرده اند یکی از نویسندگان خلفای بنی عباس به حاکم مصر نامه می نوشت. او غرق در دریای اندیشه، نوشته را آرایش می داد. ناگهان کنیزش وارد شد و گفت: «آرد تمام شد».
نویسنده آن چنان پریشان خاطر بود که در نامه نوشت: «آرد تمام شد». او نامه را تمام کرد و اشتباهش را متوجه نشد. نامه به دست خلیفه رسید. آن را به دقت مطالعه کرد. نگاهش به جمله ی نامربوط افتاد. تعجب کرد، هر چه فکر کرد، علت نوشتن آن را نفهمید، به یکی از ندیمانش گفت: «نویسنده را به دربار بیاور». بعد از ساعتی، او وارد شد و خلیفه علت را از او پرسید.
نویسنده خجالت کشید. خلیفه گفت: «اول نامه، نشان می دهد که قلم نویسنده ای زبر دست است. اما آخر نامه، تفاوت زیادی با اول آن دارد. حیف است که خاطر دانشمند این گونه، برای نیازمندی هایشان آشفته باشد».
منبع:
۱. چهارمقاله.
۲. خانه خوبان، ش۳۳، ص۲۶.
