سرویس مذهبی افکار نیوز- از جنایات نابخشودنی معاویه، به شهادت رساندن امام حسن(ع)، ریحانه ی رسول الله(ص) است که از نظر تاریخی، کوچک تردیدی در آن وجود ندارد. معاویه با ترتیب دادن توطئه ای که اساس کارش بر همان پایه بود، امام را به دست همسرش جعده، دختر اشعث بن قیس، به شهادت رساند.
زمانی که در سال ۶۳ در واقعه حره مدینه غارت شد، خانه ی این زن ملعون به تاراج رفت. اما به پاس خوش خدمتی او در به شهادت رساندن شوهرش، اموال وی را بازگرداندند.
منابع بی شماری خبر به شهادت رساندن امام را توسط جعده و با توطئه معاویه گزارش کرده اند. به گزارش ابن حمدون، قرار بود جعده در برابر مسموم کردن امام یکصد هزار درهم دریافت کند. بعدها نیز با یک قریشی ازدواج کرد و از او بچه دار شد. کودکان با دیدن این بچه به او می گفتند: یابن مُسمّمَةُ الأزواج، ای فرزند زنی که شوهرش را مسموم کرد.
هیثم بن عَدی گفته است که مسمومیت امام حسن علیه السّلام به تحریک معاویه و به دست دختر سهیل بن عمرو صورت گرفت. آن حضرت چهل روز پس از مسمومیت بیمار بود تا به شهادت رسید. ام بکر دختر مِسور گوید: بارها به امام سم خوراندند ولی هر بار از آن رهایی یافت تا آن که مرتبه آخر سم به قدری شدید بود که لخته های خون از گلوی امام علیه السّلام خارج شد.
پس از شهادت امام علیه السّلام، طبق وصیت آن حضرت خواستند او را در کنار قبر رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم دفن کنند، اما عایشه با استناد به اینکه «بیتی لا آذن فیه» مانع این کار شد. مروان هم که آن زمان حکومت مدینه را داشت، اعلام کرد که اجازه چنین کاری را نخواهد داد.
امام حسن علیه السّلام سفارش کرده بود که اگر مشکلی پیش آمد آن حضرت را در کنار مادرشان، در بقیع دفن کنند. عایشه، برای یکبار دیگر کینه خود را نسبت به حضرت زهرا سلام الله علیها و فرزند آن حضرت نشان داد. زمانی که امام را برای دفن نزدیک قبر پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم آوردند، عایشه گفت: چنین چیزی هرگز انجام نخواهد شد.
ابوسعید خدری و ابوهریره به مروان گفتند: آیا از دفن حسن علیه السّلام در کنار جدش ممانعت می کنی در حالی که رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم او را سید جوانان بهشت نامید. مروان به تمسخر به آنها گفت: اگر امثال شما حدیثپیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم را روایت نمی کردند، ضایع شده بود.
منبع: دولت امویان، ص ۵۵-۵۶.
