به گزارش افکارنیوز به نقل از ایسنا، در حقیقت، دو نوع شک داریم: شک مقدس (موقتی)، و شک ویرانگر و سیاه (پایدار و دائمی). شک، اگر به عنوان معبر باشد، مقدس است و اگر به عنوان منزل باشد، ویرانگر و نامطلوب است.

امیرالمؤمنین(ع) در حدیثی می‌فرمایند: " شکّ چهار شاخه دارد: جدال کردن، ترس، سرگردانی و تن دادن. کسی که ستیزه کردن را عادت خویش گرداند، شب او صبح نشود و کسی که از حوادثآینده وحشت داشته باشد، به گذشته برگردد و کسی که در(عالم) تردید و تشویش سرگردان ماند، پایمال سُم‌های شیاطین شود و کسی که به هلاکت دنیا و آخرت تن دهد، در هر دو سرای هلاک گردد۱ ".

امام صادق(ع) در حدیثی بسیار مهم که لشگریان عقل و جهل را ذکر فرموده است، شک را مقابل یقین و از لشگریان نادانی دانسته است۲ ".

امام علی(ع) درباره این که شک، حاصل چیست؟ فرمودند: " شکّ، حاصل نادانی است۳ ".

امام سجاد(ع) در دعای روز عرفه از خدای متعال می­‌خواهد: «خدایا! هر شک‏ و دودلی را از من دور کن» و این مضمون در بسیاری از دیگر دعاها تکرار شده و از خدا خواسته شده است که دل ایشان را از آلودگی شک پاک کند.

منبع:

۱ - نهج‌البلاغه: الحکمة ۳۱ منتخب میزان الحکمة: ۳۰۴

۲ - برقی احمدبن محمدبن خالد، المحاسن، دارالکتب الإسلامیة، قم، ۱۳۷۱ ق، چاپ دوم، ج ۱، ص ۱۹۷.

۳ - غررالحکم: ۷۲۵ منتخب میزان الحکمة: ۳۰۴

۴- کلینی، ابو جعفر محمد بن یعقوب؛ الکافی، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ‏چهارم، ۱۴۰۷ هق، ج ۲، ص ۵۸۸