سرویس مذهبی افکار نیوز- اگر انسان و حیات و زندگی او را فقط در محدوده دنیا ببینیم نه تنها هیچ ضرورتی نسبت به امام معصوم (ع) و انسان کامل نیست بلکه نیازی به عقل هم نیست، چرا که در بسیاری از موارد عقل مزاحم لذت مادی ماست و ما را نسبت به کاری که انجام داده ایم سرزنش می کند بلکه با همان غریزه،
انسان می تواند یک زندگی لذت بخشی داشته باشد.
ما مثل بچه ای می مانیم که تازه می خواهد به دنیا بیاید و فکر می کند، اگر به دنیا بیاید همه چیز تمام می شود این قیاس در مورد ما و دنیای دیگر است.
ما مطلق گرا هستیم؛ یعنی هر چه به ما بدهند سیر نمی شویم، چرا که خیلی استعدادهای متفاوتی داریم همه اینها نشان دهنده این است که فقط به این دنیا تعلق نداریم و با مرگ حیاتمان پایان نمی پذیرد. پس انسان یک موجود مستمر است. حال برای شناخت آن عالم و شکوفا نمودن این استعدادهای بی نظیر، انسان پیوسته نیازمند به یک انسان کامل می باشد تا هادی و رهنمای او در پیمودن درجات رشد و تعالی باشد.
خدایی که از قوس کف پای انسان برای بهتر و راحت تر قدم برداشتن بر روی زمین، غافل نبوده است ، آیا ممکن است نسبت به امر حیاتی امامت و بهتر قدم برداشتن در عالم معنویت غافل شده باشد؟؟!!!
