سرویس مذهبی افکار نیوز- درمان بیهوده گویی از دو راه علمی و عملی ممکن است.
دقت در پیامدهای سخن بی فایده و یادآوری مستمر آنها سبب ترک این عادت ناشایست می شود. بیهوده گو باید بداند که عمر عزیزش بر نمی گردد؛ پس نباید آن را صرف کار بیهوده کند. اگر شدت علاقه او را به بیهوده گویی واداشته است باید بداند که با این کار عمر دوستش را تباه می کند؛ در حالی که می تواند با سخنان سودمند محبّت خویش را ابراز کند.
به یادآوردن ارزش والای ذکر خدا و اندیشه در مبدأ و معاد نیز او را بر ضد بیهوده گویی، تشویق و تحریک می کند. شناخت نقش گفتار در میان دیگر رفتار، گامی بسیار مهم در ترک بیهوده گویی است. آنگاه که انسان به اهمیت نقش سخن در زندگی آگاه شود، دیگر به گفتار بی فایده روی نخواهد آورد.
امام صادق(علیه السّلام) به نقل از رسول خدا(صلّی الله علیه و آله و سلّم) می فرماید: هر کس جایگاه سخنش را در میان رفتارش بشناسد، گفتارش جز در امور مفید، کم می شود.
سرگرم شدن به کار های مفید و سودمند، کوشش مناسب برای ترک عادت بیهوده گویی است؛ زیرا پرداختن به بیهوده گویی انسان را از کارهای سودمند بازداشته است، پس برای ترک آن باید به ضدش عمل کرد.
امیر مؤمنان علی(علیه السّلام) می فرماید: کسی که آنچه را به کارش آید کنار گذارد در آنچه به کارش نیاید(مفید نباشد) قرار می گیرد.
پرداختن به ذکر، دعا و مسائل مفید علمی و ارشاد و تربیت از جمله امور مفیدی است که انسان را از بیهوده گویی باز می دارد.
منبع: اخلاقی الاهی(آیت الله مجتبی تهرانی)، ج۴، ص ۳۳۴.
