سرویس مذهبی افکار نیوز- اعتکاف در ایّام البیض(روزهای ۱۳،۱۴، ۱۵ ماه رجب) از فضیلت خاصّی برخوردار است. ماه رجب ماه ولایت و ماه اولیای خداوند است. اعتکاف در این ایّام، مصادف با زمانی است که دعا در آن مستجاب است. طبیعی است که اعتکاف در چنین زمانی، فیض خاصّ خود را دارد. دعا در همه حال عبادت است، به ویژه آنکه با اعتکاف همراه باشد.
روزه داری که براساس آیه شریفه «و لا تباشروهن و أنتم عاکفون فی المساجد» ۱ از لذایذ جنسی حلال و مانند آن پرهیز کند یقینا از حرام نیز چشم پوشی می کند. کسی که به فکر آن نیست تا غرایز خود را از هر راهی هر چند حلال ارضا کند، قهراً صفای ضمیر و طهارت روحی، بهره او می شود.
این انسان با صافی ضمیر و طهارت روح، توان آن را دارد که با ذات اقدس اله مناجات کند؛ چون هم نماز دارد، هم روزه دارد و هم در مسجد و در خانه کسی است که میهمانان خود را ناامید بر نمی گرداند. پس دعای بنده روزه دار نمازگزار و معتکف یقینا مستجاب است.
خداوند متعال به همگان نزدیک است؛ اما به روزه داران، داعیان، نمازگزاران و میهمانان خود که ضیوف الرحمان هستند، نزدیکتر است. پس انسان معتکف از چند جهت به خدا نزدیک است. روزه اش مایه قرب اوست؛ چون آن را قربةً الی الله انجام داده. نمازش مایه قرب اوست؛ چون «الصلاة قربان کلّ تقیٍّ» ۲.
حضورش در مسجد، مایه تقرّب اوست؛ چون در خانه کسی است که بندگان روزه دار و صالح خود را نومید بر نمی گرداند. اعتکاف او هم به خودی خود ابزار تقرّب اوست.
۱. سوره بقره، آیه ۱۸۷.
۲. نهج البلاغه، حکمت ۱۳۶.
