سرویس مذهبی افکار نیوز- قرآن کریم می فرماید: عده ای نورانی اند: و جعلنا له نوراً یمشی به فی النّاسوقتی در بین مردم راه می روند، نورافشانی می کنند؛ راه رفتن، حرف زدن و عمل و رفتارشان، نور است.
انسان که با آنها می نشیند به یاد خدا متذّکر می شود؛ زیرا سخن آنان این نیست که چه خریدی و چه خوردی؟ سخن در این است که آن آیه کدام است؟ و این حدیثچیست؟
اولیای الهی حرف می زنند نه اینکه ساکت باشند ولی در تنهایی، ساکتند و سکوتشان فکر است. در جمع، یا به سؤالات جواب می دهند یا مسئله ای طرح می کنند. مجلس پر برکت رسول خدا(صلّی الله علیه و آله و سلّم) سرد و بی روح نبود؛ یا سؤال می کردند و حضرت جواب می فرمود: یا اگر کسی سؤال نداشت، خود حضرت ابتدای به سخن می فرمود.
اولیای الهی وقتی به جهان می نگرند، نظرشان با نظریّه ی توحیدی همراه است؛ عبرت می گیرند و عبرت گرفتن، یعنی عبور از صفات بد به صفات خوب. اگر کسی در برخورد با حوادثروزگار از صفات بد به صفات خوب عبور نکند، نمی گویند عبرت گرفته، می گویند: تماشا می کرد. ولی اگر از صفت بد و زشتی به نیکی عبور کند، می گویند: اعتبار و عبرت گرفت.
اینان نظرشان، نظر عبرت آموز است، اهل ذکر هستند و زبانشان به یاد حق گویاست و چنانکه خداوند سبحان، قرآن را که سراسر حکمت است ذکر می نامد، ارشاد و تعلیمات آنان نیز حکیمانه و حرکتشان میان مردم، هم موجب برکت و آموزنده است، که انسان چگونه زندگی کند و هم مجرای فیض حق است. برکات الهی به وسیله ایشان بر امت اسلامی نازل می شود و زندگی و خطّ مشی آنان برکت است.
