پل درویش محمدشاه یکی از پل‌های بسیار قدیمی در روستای درویش‌محله از توابع شهرستان جویبار است. برخی بر این نظرند که این پل در دوره صفویه ساخته و در دوران قاجاریه تعمیراتی بر روی آن انجام شد و احتمال می‌رود بیشتر از 300 سال از ساخت آن گذشته باشد.
این پل که تا چند سال قبل محل عبور و مرور اهالی 20 روستا با جمعیتی بالغ بر 10هزار نفر به مرکز شهر جویبار بود، در بهمن‌ماه سال 90 به دلیل سهل‌انگاری در نگهداری و تحت‌فشار عبور خودروهای سنگین فرو ریخت و با بی‌توجهی و عدم پیگیری مسئولین شهری (به‌خصوص مسئولین میراث فرهنگی) به حال خود رها شده و فقط نیمی از آن باقی‌مانده است.
میراث باستانی، که هویت تمدنی و فرهنگی هر منطقه‌ای محسوب می‌شود، امروزه در شهرستان جویبار به یک زنگ تفریح و محلی برای مانور مسئولین بخصوص کاندیداهای انتخابات تبدیل شده که با حضور در این منطقه و وعده‌های انتخاباتی، چند روزی مردم را سرگرم و امیدوار می‌کنند و سپس می‌شود مصداق مثال معروف هیزم‌تر به کسی فروختن!
این مسئله که دو موضوع بی‌توجهی مسئولین را به امر حفظ و نگهداری میراث فرهنگی نشان می‌دهد و در بعدی دیگر، نبود پل ارتباطی مناسب در کنار این آثار باستانی به یک معضل اجتماعی برای مردمان این منطقه تبدیل شده است، بحثی نیست. به طوری که با هر بارشی و آزاد شدن آب‌های پشت سد، پل بتنی کوچکی که در کنار آن وجود دارد که یکی از اقدامات عاجل اداره راه و شهرسازی جویبار در سال 90 بود، به زیر آب رفته و دسترسی مردم این منطقه را به شهر قطع می‌کند و آنان را مجبور به طی مسافت طولانی‌تر و با مدت‌زمان بیشتر کرده به طوری که مسیر دو کیلومتری به مرکز شهرستان برای روستاییان، به 15 کیلومتر افزایش می‌یابد. از سوی دیگر به دلیل نبود حتی حصار در حاشیه این پل، در زمان بارندگی مسیر پل از رودخانه مشخص نیست و احتمال سقوط افراد و خودروها را به درون رودخانه افزایش می‌دهد.
پس از تخریب پل تاریخی مقرر شد پلی در هم‌جوار آن ساخته شود اما بیش از چهار سال است که همان‌طور بلاتکلیف مانده و شاید کمتر از 20 درصد از آن تکمیل شده باشد.
با یکی از کارگرانی که بر روی پل(به‌صورت تفریحی) کار می‌کند، صحبت کردم، او در مورد ساخت این پل گفت: در سال شاید فقط یک یا دو ماه بر سر این پروژه کار می‌شود و دلیلش هم نبود بودجه برای ساخت آن است.
وی ادامه داد: برای تأمین بودجه مجبور هستند مقداری از بودجه پروژه‌های دیگر را به‌صورت قطره‌چکانی به ساخت این پل اختصاص دهند.
در حالی که قادری رئیس اداره راه و شهرسازی جویبار اعتبار موردنیاز برای تکمیل این پل را بیش از 10میلیارد ریال اعلام کرد. بنابراین به نظر می‌رسد با تأمین یک قِرون دوزار در چشم‌انداز 20ساله توسعه شهرستان این پل نیز به پایان خواهد برسد!
سرانجام فقط سه سؤال را خدمت مسئولین شهرستانی و استانی و نمایندگان محترم شهرستان مطرح می‌شود که امیدوارم پاسخگوی آن باشند:
1- چرا شهرستان جویبار با ۲۰ اثر تاریخی، که در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است، هنوز اداره میراث فرهنگی ندارد تا آثار با ارزشی با این قدمت به حال خود این گونه رها نشود؟
2- نمایندگان محترم شهرستان، آیا تأمین بودجه یک میلیارد تومانی برای ساخت پلی با این درجه از اهمیت(راه ارتباطی 20 روستا به شهر) در اولویت کار شما نیست؟
3- مسئولان محترم شهرستان جویبار آیا این امکان وجود نداشت گوشه‌ای از بودجه شهرستانی را به این امر اختصاص دهید؟
درنهایت اینکه مسئولان شهرستان یک‌بار هم که شده بیایند در مقابل مردم و به مردم بگویند بودجه سالیانه خود را چگونه هزینه می‌کنند، چراکه نه جاده مواصلاتی مناسبی داریم، نه آب آشامیدنی مناسبی داریم، نه شهری مدرن و دارای امکانات رفاهی و تفریحی آن‌چنانی داریم! نه...
امیدوار آنکه مسئولان صدای اهالی این منطقه و به‌خصوص صدای این پل زخم‌دیده از وعده‌ها را بشنوند و چاره‌ای بر این کار هرچه سریع‌تر بیاندیشند.
