ورنر هرتسوگ و رودولف هرتسوگ با هم فیلمی با عنوان «آخرین خروج: فضا» را می‌سازند که مستندی جدید درباره فشار انسان برای استعمار فضا است.
این فیلم را رودولوف هرتسوگ کارگردانی می‌کند و پدرش ورنر به عنوان تهیه‌کننده اجرایی او را همراهی می‌کند. وی راوی فیلم به زبان آلمانی نیز خواهد بود.
تولید این فیلم همین پاییز شروع می‌شود.
«اسپریت فیلمز» که فیلم‌های مستند متعددی را با هرتسوگ تولید کرده که جدیدترین آنها «فایر بال» یا «شهاب‌واره» بود، از تهیه کنندگان فیلم است.
رودولف هرتسوگ در بیانیه‌ای درباره این فیلم گفت: سوالی که فیلم مطرح می‌کند این است که آیا واقعاً باید ما به کهکشان امید ببندیم و باور داشته باشیم که کهکشان جایی است که پس از اتمام منابع زمین باید بتواند به ما انسان‌ها پناه بدهد؟ وی افزود: من و ورنر به دنبال یافتن پاسخی برای این سوال هستیم.
همراه رودولف در این فیلم یعنی پدرش، فردی است که به افراط برای عقب‌راندن محدودیت‌ها مشهور است؛ چه در سفر به جنگل‌ها برای ساخت فیلم «فیتزکارالدو» و یا «آگوری، خشم خدا» و یا در سفر به لبه آتشفشان‌ها در فیلمی مانند «در دل جهنم».
مستند «آخرین خروج: فضا» به بررسی این امر می‌پردازد که چگونه انسان‌ها با کاهش منابع زمین به آسمان شب نگاه می‌کنند و در تعجب هستند که چه چیزی آنجا وجود دارد و آیا یکی از بیش از ۱۰۰ میلیارد سیاره در کهکشان راه شیری می‌تواند خانه آینده ما باشد؟
هرتسوگ که اکنون ۷۸ ساله است، با نخستین فیلم بلندش به نام «نشانه‌های زندگی»، جایزه معتبر خرس نقره‌ای جشنواره فیلم برلین را در سال ۱۹۶۸ دریافت کرد و جایزه بهترین کارگردانی جشنواره فیلم کن در سال ۱۹۸۲ را برای فیلم «فیتزکارالدو» برد. او سال ۱۹۷۵ به خاطر فیلم «معمای کاسپار هاوزر» برنده جایزه ویژه هیات داوران از جشنواره کن شد.
«سرزمین سکوت و ظلمت»، «پژواک‌های امپراتوری تاریکی»، «صدای زنگ از ژرفنا»، «دیتر کوچولو باید پرواز کند»، «بهترین دوست من»، «چرخ زمان»، «الماس سفید»، «مرد خرس قهوه‌ای»، «ملاقات‌هایی در انتهای جهان»، «غار رویاهای فراموش‌شده» و «مردمان شادمان: یک سال در تایگا» از جمله فیلم‌های مستند ورنر هرتسوگ هستند.
