حبیب اسماعیلی تهیه‌کننده باسابقه سینما و مدیر شرکت پخش «رسانه فیلمسازان» درباره وضعیت سینماها در ایام پساکرونا گفت: شیوع بیماری کرونا فقط باعث ضربه به سینما نشد، بلکه تمام مشاغل را دربرگرفت. گاهی اتفاقی رخ می‌دهد که باعث تعطیلی یک صنف به خصوصی می‌شود، ولی این مهمان ناخواسته تمام مشاغل را درگیر کرده است. ما در وهله اول آرزو می‌کنیم که این بیماری ریشه کن شود چون صدمات مالی و جانی آن در تمام کشورهای جهان زیاد و جبران‌ناپذیر است. اگر نگاهی به هر صنفی بیندازیم، متوجه می‌شویم که به سهم خود آسیب دیده است، به جز مشاغلی که با خورد و خوراک مردم سر و کار دارند و این در چنین شرایطی طبیعی است.
اخبار فرهنگ و هنر - وی با اشاره به اینکه در این میان کادر درمان جان فشانی می‌کنند و کار آن‌ها جای تشکر دارد، اظهار کرد: این بیماری باعث دور شدن افراد از یکدگیر شده و استرس را به همه هدیه داده است که عوارض خیلی بدی دارد. درست شرایطی مانند زمان بمباران دهه ۶۰ را تجربه می‌کنیم که این موضوع در آن زمان روی کودکان تاثیر گذاشت بنابراین این حجم از نگرانی روی بچه‌های امروز هم تاثیر می‌گذارد و تبعاتش را در آینده می‌بینیم در نتیجه امیدوارم زودتر این بیماری ریشه کن شود.
فیلم سینمایی را نمی‌توان در «انبار» گذاشت!
اسماعیلی با اشاره به شرایط سینماها در مواجهه با بحران کرونا بیان کرد: کار سینما از دیگر کارها کمی مجزاست چون تاریخ مصرف به خصوصی دارد. برای مثال صاحبان آثار و سینماداران برای اکران نوروزی برنامه‌هایی داشتند که آن برنامه‌ریزی‌ها از بین رفت و آن‌ها دچار ضرر شدند، فصلی که اتفاقاً برای همه آورده مالی داشت. فیلم‌ها تقریبا از بین رفتند در حالی که می‌توانستند بازگشت سرمایه خوبی را برای سینماهای ایران داشته باشند. فیلم سینمایی مثل یک کالا نیست که بگوییم می‌توانیم آن را در انبار بگذاریم و وقتی شرایط بهبود پیدا کرد آن را از انبار دربیاوریم و ارایه بدهیم. کار هنر از مقولات دیگر جداست و باید به این موضوعات فکر کنیم.
تجربه ثابت کرده است وعده‌هایی که در زمان‌های بحران داده می‌شود عملی نمی‌شود و دولتی‌ها بعد از مدتی وعده‌های خود را فراموش می‌کنند یعنی آنقدر مشکلات روی دوش دولت باقی می‌ماند که بعد از مدتی فراموش می‌کنند که قول داده بودند کارهایی برای بهبود شرایط انجام دهندمدیر شرکت پخش رسانه فیلمسازان گفت: ما بیش از ۴ دهه است که در این مملکت زندگی می‌کنیم، تجربه ثابت کرده است وعده‌هایی که در زمان‌های بحران داده می‌شود عملی نمی‌شود و دولتی‌ها بعد از مدتی وعده‌های خود را فراموش می‌کنند یعنی آنقدر مشکلات روی دوش دولت باقی می‌ماند که بعد از مدتی فراموش می‌کنند که قول داده بودند کارهایی برای بهبود شرایط انجام دهند.
وی توضیح داد: همین حالا هم اگر به قول‌هایی که داده شده مانند اعطای وام، پرداخت بیمه و... نگاه کنیم متوجه می‌شویم ورای هیچ‌کدام هیچ بخششی وجود ندارد، بلکه این پرداختی‌ها فقط کمی به تاخیر افتاده. این در حالی است که دولت پیش از این هزینه‌هایی را برای برگزاری جشنواره‌ها و برنامه‌های مختلف در نظر گرفته بود که با شرایط پیش آمده عملا برگزاری آن‌ها منتفی شد، بنابراین دولت می‌تواند همان بودجه‌ها را برای افراد زیان دیده صرف کند.
این تهیه‌کننده سینما افزود: افرادی هستند که به دلیل شرایط پیش آمده بیکار شده‌اند. بچه‌هایی که در شغل‌های تدارکات، امور فنی و... بودند یک حالت روزمزد داشتند، یعنی اگر یکی دوماه کار نمی‌کردند اندوخته چندانی نداشتند تا بتوانند زندگی را اداره کنند بنابراین باید فکر اساسی کرد که اگر این شرایط تداوم پیدا کند چه راه حلی می‌توان برای این طیف از افراد داشت.
اسماعیلی اظهار کرد: همانطور که گفتم این شرایط تبعاتی هم برای فیلم‌ها دارد ولی امیدوارم این اکران اینترنتی که با فیلم « خروج » آغاز شد راه حلی برای این موضوع باشد. این مسیر با یک فیلم دولتی و یک کارگردان مطرح آغاز شد و به نظرم به لحاظ تبلیغاتی دستشان باز است. امیدوارم این اکران جواب بدهد تا یک سری از فیلم‌ها در همین بستر به نمایش دربیایند و برگشت مالی داشته باشند ولی اگر همین اکران هم نتیجه مطلوب نداشته باشد و موفق نشود ترافیک اکران شدیدی بعد از بازگشایی سینماها خواهیم داشتید.
تلنگر کرونا برای نگاه جدی‌تر به مسائل
وی ادامه داد: چنان چه می‌دانید در سال‌هایی که شرایط عادی بود به خودی خود سالانه سی چهل فیلم فرصت اکران را به دست نمی‌آوردند، برخی فیلم‌ها هم دچار فیلمسوزی می‌شدند. بنابراین اگر شرایط عادی باشد این تجمع فیلم‌ها مشکل ساز می‌شود از طرف دیگر مساله فیلمسازان جدید، ارایه پروانه ساخت به آن‌ها و در ادامه اکران آثارشان دردسرساز می‌شود. تلنگری که ویروس کرونا زد این بود که مسئولان به شکل اساسی‌تر به موضوعات نگاه کنند.
این پخش‌کننده سینما بیان کرد: ما می‌دانیم کارهایی که ارشاد و خانه سینما در این دوران می‌کنند و پیگر امور هستند از سر خیرخواهی است اما نباید برخی اقشار کم درآمد این صنعت فراموش شوند. از سوی دیگر ما مساله سینما و سینماداران را هم داریم. این سینماها پرسنل زیادی دارند که اگر بخواهند آن‌ها را تعدیل کنند، نرخ بیکاری زیاد می‌شود از سوی دیگر تامین درآمد آن‌ها کار دشواری است. به ویژه اینکه این ضررها در فصلی حاصل شد که سینماداران و صاحبان فیلم‌ها روی فروش ویژه فیلم‌ها حساب باز کرده بودند.
وی در پایان مطرح کرد: امیدوارم اواخر اردیبهشت و خردادماه سینماها بازگشایی شوند ولی به هر حال باید بپذریم سینما جای تجمع است و بلافاصله این بیماری واگیردار به دیگران منتقل می‌شود ولی یک طرف دیگر این ماجرا مردم هستند که سعی می‌کنند از تجمعات دوری کنند یعنی تا مردم دوباره بخواهند اعتماد کنند به سینماها بازگردند، طول می‌کشد یعنی زمانی نیاز است تا دوباره به حالت عادی برگردیم.
