فیلم تنگه ابوقریب یکی از متفاوت‌ترین آثار دفاع مقدس سینمای ایران است که در این مطلب نگاهی به چرایی این تفاوت خواهیم داشت تا ببینیم موج نو سینمای جنگی ایران بعد از دیدن این اثر، چگونه راه می‌افتد.
سینمای دفاع مقدس ایران در چند سال اخیر آثار قابل توجهی را پیش چشم خود دیده که خوشبختانه خبری از آن ملی گرایی اغراق شده فیلم‌های دهه ۷۰ و ۸۰ در آن به چشم نمی‌خورد. موج این گونه آثار با فیلم‌هایی چون دوئل شروع شد و حالا هم کارگردانان نسل جدید سینما که شاید در زمان جنگ نوجوانی بیش نبودند، رو به ساخت فیلم‌های جنگی آورده‌اند. زاویه نگاه این نسل جدید واقع گرایانه‌تر هست و از آنجایی که دیگر نیازی به پروپاگاندا در فیلم‌های جنگی حس نمی‌شود، نگاه معقول تری در بطن داستان و روایت فیلم‌ها به چشم می‌خورد.
از آنسو پیشرفت تکنولوژی را هم نباید نادیده گرفت که در سینمای ایران هم تا حدی خود را نشان داده و با اینکه همچنان فرسنگ‌ها از استانداردهای روز دنیا دور هستیم، ولی کمی تا قسمتی این موضوع به داخل فیلم‌های تولید وطنی هم رخنه کرده و اوج آن در همین فیلم تنگه ابوقریب دیده می‌شود. فیلمی که با بودجه عظیمی ساخته شده و موسسه پرحاشیه اوج (تهیه کننده سریال پایتخت ۵ و یا سازنده بنرهای جام جهانی تیم ملی کشورمان و…) وظیفه تهیه کنندگی آن را بر عهده داشته است. فارغ از مسایل سیاسی پشت پرده موجود در این موسسه، باید اعتراف کرد که سازمان اوج بودجه هنگفتی دارد و تا قبل از ساخت تنگه ابوقریب، نتوانسته آنچنان که باید و شاید از این ثروت عظیم خود استفاده بجا کند. تنگه ابوقریب اولین گام درست این موسسه در بعد هنر سینما به شمار می‌رود و بهرام توکلی کارگردان توانسته با بودجه‌ای که سازمان اوج در اختیارش قرار داده، اثری فاخر و در خور جنگ هشت ساله ایران و عراق بسازد که بی اغراق می‌تواند با آثار جهانی در ژانر فیلم‌های جنگی برابری کند.
