علی نصیریان بازیگر سینما و تلویزیون در ابتدای نشست ضمن ابراز خوشحالی از دیدار با اهالی هنر و به ویژه جوانان و ارزشمندی این جلسات اظهار داشت: من در اواخر دهه ۲۰ و در سال ۱۳۲۹ وارد اولین کلاس تئاتر شدم، در این دوره اطلاعات، کتاب‌ها و دیدنی‌ها قابل دسترس است و انقلابی که در ارتباطات مجازی و اینترنت به وجود آمده قابل قیاس با گذشته نیست حتی در حال حاضر رفت و آمد به غرب همانند گذشته نیست و ارتباطات بیشتر شده است.
نصیریان در ادامه گفت: شاید بسیاری از جوانان در کار هنر به تمرین و استمرار اهمیت ندهند در حالی که بخشی از هنر استعداد ذاتی و کسب فرهنگ و تحصیل است اما بحث مهم هنر تمرین است. همان گونه که در موسیقی ساز و وسیله نواختن دارید، در سینما ساز بدن، تنفس، صدا، بیان، تخیل و خلاقیت شما است و همه این‌ها وسایلی است که شما باید با آن کار و تمرین کنید. بخشی از یادگیری تمرین با خود است که شما را غنی خواهد کرد.
بازیگر فیلم سینمایی گاو گفت: بازیگر باید براساس متن شخصیت را بسازد، در دنیا بازیگری که کار ندارد در ورک شاپ‌ها شرکت می‌کند تا از فرم، خلاقیت، تجسم و شخصیت خارج نشود چرا که اگر مدتی با صدا و بدن کار نکنید درست عمل نخواهد کرد.
نصیریان با بیان اینکه دوره‌های آکادمیک کافی نیست و نمی‌تواند فرد را به هنرمند تبدیل کند بلکه مقدمات کار است و باید کار و تمرین و شرکت در ورک شاپ‌ها را داشته باشد،گفت: در دوره ما محافل و جمع‌های هنری برگزار می‌شد و در آن بحث و گفتگو‌هایی صورت می‌گرفت که بسیار مهم بود. در واقع مجموعه اطلاعات در دسترس در زمینه ادب و هنر و ادبیات بخش مهمی از پشتوانه فرهنگی هنرمند تئاتر و سینما است.
وی افزود: شناخت و خواندن شعر و رمان اهمیت دارد، چون تخیل شما را بیدار می‌کند.
نصیریان در خصوص بازی گرفتن کارگردان از بازیگران بیان کرد: کارگردان نباید از بازیگران بازی بگیرد، چون بازیگر خود یک فرد خلاق است که مسئولیت کاری را که به عهده او گذاشته شده با توجه به ریتم کار بر عهده می گیرد، باید کارگردان و بازیگر با هم گفتگو کنند و هماهنگ باشند، ولی بازی در محدوده خلاقیت بازیگر است. بازیگر وسیله دست کارگردان نیست.
وی در پاسخ به سوال بازی تکراری بازیگران گفت: این موضوعات حاشیه کار ما است و اگر بازیگری خود را تکرار کند به ضعف بازیگری و یا انتخاب‌های او بستگی دارد. بازیگر خلاق خود یک نویسنده و خالق شخصیت است.
بازیگر فیلم سینمایی بوی پیراهن یوسف درباره ارتباط حس بازیگر با فیلمنامه بیان کرد: هرکسی به گونه‌ای است و من زمانی که فیلمنامه را می‌خوانم حس می‌کنم که آیا می‌توانم این کار را انجام دهم یا خیر و سپس مطالعات به من کمک می‌کند که آیا تصمیم بگیرم و یا دچار تردید شوم.
وی در ادامه افزود: در گذشته سبک‌ها و شیوه کاری خیلی خط کشی بود در حالی که باید دید متن به دنبال بیان چیست تا آن را هدایت کنید. به نظرم پایبند شیوه خاصی شدن خیلی مطلوب نیست، آنتوان چخوف نویسنده رئالیست است، اما گاهی در متن هایش سوررئال و سبک‌های دیگر هم دیده می‌شود. در این روزگار در یک سبک ماندن ماندگار نیست و خلاقیت و نوآوری باید وجود داشته باشد، چون کار خلاقه می‌تواند کار را از حالت رئال در بیاورد و یا برعکس.
نصیریان درباره روش‌های بازیگری که گفته می‌شود کهنه شده توضیح داد: همه این روش‌ها برای ارائه بهتر است تا با تماشاگر ارتباط بهتر داشته باشید، در زمانه‌ای زیست نمی‌کنیم که بازیگر خود را در یک چارچوب قرار دهد.
وی افزود: در دوره ما روی صحنه صحبت کردن عادی بین دو نفر غیر قابل قبول بود و باید فعالیت و درام‌های درون دو نفر اتفاق می‌افتاد که از لحاظ حسی ارائه می‌شد و بسیار جذاب بود و گیرایی نمایش به آن بود. باید با توجه به متنی که در اختیار دارید ببینید از شما چه می‌خواهد و با آن شم خلاق و تخیل این صحنه را چگونه باید بازی کرد، امروز و به ویژه در هنر دنیای سرسپردن به موضوع و کسی نیست، چون هنر در حال تحول است و هیچ چیز پایدار نیست.
