فیلم سینمایی "لس آنجلس تهران" به کارگردانی "تینا پاکروان" این روز‌ها اکران در سینما‌های کشور را در حالی پشت سر می‌گذارد که با وجود بازیگران پرتعداد و همچنین ژانر کمدی در مرز دو میلیارد تومان فروش قرار گرفته است.
این فیلم سینمایی با در نظر گرفتن المان‌های ابتدایی گیشه محور بودن و همچنین تبلیغات گسترده در موج اولیه فروش خوبی را ثبت کرده، اما اکثریت مخاطبان پس از خروج از سالن سرخورده و پشیمان از هزینه بلیت به نقد این اثر می‌پردازند.
هم اکنون لس آنجلس تهران در دو سایت معتبر سینمایی کمترین درجه امتیاز و همچنین بالاترین درصد آرا و نظرات منفی را به خود اختصاص داده است. فیلمی که شاید برخی پس از سال‌ها آن را حضوری متفاوت از پرویز پرستویی در عرصه بازیگری می‌دانستند.
حال باید دید چه عاملی باعث شده تا لس آنجلس تهران تا این از لحاظ کیفی از درجه پایینی برخوردار باشد. این فیلم تکلیف خود را نمی‌داند. می‌خواهد کمی انتقاد کند، اما نقدش در سطح مانده و بیشتر درگیر شعارزدگی بسیاری بچگانه باقی مانده است.
فیلمی که شاید ادای متفاوت بودن در می‌آورد، اما در مضمون کاملاً بر اساس فروش و کمدی‌های سطحی و مبتذل ساخته شده و هیچ پیام مثبت و یا منفی در بر ندارد. این فیلم نماد بارز نبود فیلمنامه در سینمای امروز است.
فیلمنامه لس آنجلس تهران از همان دقایق ابتدایی کاملاً گسسته، بی مفهوم و بدون هیچ علت و معلولی پیش می‌رود. فیلمنامه این اثر بیشتر شبیه یک طرح فیلمنامه است که به کارگردان سپرده شده و مابقی بر اساس بداهه بازیگران در حین فیلمبرداری پیش رفته است.
شوخی‌های این فیلم کاملاً دم دستی و به شدت تکراری است. چندین شوخی در بخش بخش فیلم شکل می‌گیرد که هیچ ربطی به فیلمنامه و پیش برد داستان ندارند و حتی در جایگاه شوخی نیز مخاطب را نمی‌خنداند. آن هم مخاطبی که این سال‌ها با سیل عظیم کمدی‌ها روبرو شده و سخت می‌تواند به اتفاقی تازه بخندد.
نام پرویز پرستویی در حد نام باقی مانده و از آن بازیگری که فیلم کمدی و به یاد ماندنی لیلی با من است را در کارنامه دارد هیچ خبری نیست. پرستویی هم درگیر سطح شده و متاسفانه سایر بازیگران هم به همین راه رفته اند.
تینا پاکروان، کارگردان اثر به اشتباه مفهوم کمدی را فهمیده و همین درک غلط باعث شده تمامی منطق روایتی و شخصیت پردازی را فراموش کند. انگار که برای کارگردان کمدی هیچ منطقی نداشته و هر کار که می‌خواهد انجام می‌دهد.
در کل بدون شک لس آنجلس تهران نه اینکه بدترین، اما یکی از گزینه‌های اصلی بدترین کمدی سال محسوب می‌شود. فیلمی که وضعیت خود را مشخص نمی‌کند. به خیال گیشه ساخته شده، ولی تمام تلاشش را می‌کند که خود را یک کمدی سالم نشان دهد. اثری که نه تنها منتقدان بلکه مخاطبان اصلی سینما را نیز راضی نمی‌کند.
