فیلم سینمایی "چراغ های ناتمام" به کارگردانی "مصطفی سلطانی" در سه روز نخست اکران خود که به افتتاحیه اثر مرسوم است فروش بسیار ضعیفی را ثبت کرده و هم اکنون قعرنشین آثار اکران شده در سال جاری است.
"چراغ های ناتمام" از چهارشنبه هفته گذشته اکران خود در سینماهای کشور را آغاز کرده و بعد از گذراندن نزدیک به یک هفته تنها به فروشی معادل ۸,۸۸۶,۰۰۰ تومان رسیده است. رقمی که در حال حاضر این فیلم را تنها اثر زیر صد میلیون تومانی سینمای امسال اعلام می نماید.
از جمله نکات با اهمیت این فیلم باید به ایفای نقشی متفاوت و جدی از "مجید صالحی" اشاره کرد. صالحی که می خواست همچون هم نسلان خود را عطاران و سعید آقاخانی برای کسب سیمرغ نقشی جدی را تجربه کند اما در اولین گام نتوانست اقبال چندانی را به دست آورد.
این فیلم نه تنها در پیشه بلکه در زمان اکران خود در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر نیز با نقدهای تندی روبرو شد. در خلاصه داستان فیلم سینمایی "چراغ های ناتمام" آمده است: آیا تا حالا شده فکر کنین یه چیزی دور و برتون درست نیست و ندونین اون چیه؟ بین هزار هزار نفر آدم راه برین اما تنهای تنها باشید.
روزا پشت سر هم بگذرن و شما کاری از دستتون برنیاد.. فکر کنین سر جاتون نیستین اما ندونین چطوری باید برسین به اون جایی که دلتون می‌خواد.. هیچ‌کس نباشه که با یه جمله بهتون قوت قلب بده.
یکی از دلایل اصلی شکست سنگین این فیلم را باید در کارگردانی بسیار ضعیف و ابتدایی اثر دانست. چراغ های ناتمام ریتم ندارد. گاهی تند و گاهی کند می شود. تعداد سکانس های اضافی در اثر تا حدی زیاد است که اگر آنها را حذف کنیم فیلم کوتاه متوسطی خواهد شد.
فیلمنامه چراغ های ناتمام گنگ، گیج کننده و سر در گم است. شخصیت ها شناسنامه نداشته و هیچکدام فضایی که بازی می کنند را درک نکرده اند. علاوه بر نقش اغراق شده صالحی که بیشتر ادای یک انسان آرام را در می آورد یکی از بدترین انتخاب نقش ها شقایق فراهانی است. بازیگری که به هیچ وجه دردمندی شخصیت زن داستان را متبادر نمی کند.
علاوه بر مجید صالحی و شقایق فراهانی بازیگران دیگری همچون حسین مهری، الهام نامی، حسین ملکی، سارا میرایی، داریوش ارجمند، علیرضا استادی و حامد شیخی در این فیلم به ایفای نقش پرداخته اند. بازیگرانی که هر کدام بی دلیل حضور یافته و بی دلیل و به زور در داستان تاثیر می گذارند.
چراغ های ناتمام اثری در حد یک فیلم کوتاه و یا فیلم سوپرمارکتی متوسط است. اثر ادعای مبارزه با شعارزدگی می کند اما در اوج شعارزدگی به سر می برد. همین شعارزدگی مهمترین دلیل عدم رغبت مخاطب عمومی برای تماشای اثری است که باید برای آن بلیت تهیه کند.
