امیر شمس بازیگر سینما و تئاتر درخصوص فعالیت‌های اخیر خود و بازی در نمایش "رومولیت" به کارگردانی "مصطفی کوشکی" گفت: نمایش رومولیت مثل یک کورسوی امید است که بعد از هفده سال فعالیت در عرصه بازیگری تئاتر به من رو کرده است. من هفده سال بازی کردم و هر نقشی را تجربه کردم و از نظرم رومولیت حاصل تمامی این سالها تلاش بوده است.
وی در همین راستا افزود: مصطفی کوشکی به عنوان کارگردان رومولیت، سال گذشته تمام آثار دانشجویی را تماشا کرد و مدت ها بعد با من تماس گرفت که برای بازی در این اثر به گروه ملحق شوم. این دعوت برای من به شدت جذاب بود و از طرفی به دلیل اینکه کارگردان در دو ماه اول نمی گفت که نقش ها چگونه تقسیم می شود، من فکر می کردم نقشی رهگذری در این اثر به من داده می شود ولی خوشبختانه کوشکی به من اعتماد کرد.
بازیگر نمایش "کوریولانوس" امرار معاش هنرمند را امری اولیه خواند و تاکید کرد: من با حضورم در نمایش رومولیت ترجیح دادم سال 97 کمی به بخش تجاری تئاتر بهتر و بیشتر فکر کنم و از تئاتر دانشجویی که به شدت برایش اعتبار و احترام قائل هستم فاصله بگیرم.
وی ادامه داد: در آثار دانشجویی اکثر عوامل دانشجو هستند و انتظاری نمی رود که پولی به بازیگر برسد. اما بازیگری حرفه من است و تمام وقتم را گرفته پس سعی کردم بیشتر از قبل به وجه مالی قضیه فکر کنم. البته این نیست که رومولیت اثری تجاری باشد زیرا جنبه های هنری فراوانی دارد اما بالاخره حضور چهره های معتبر در آن گیشه را تضمین می کند.
بازیگر نمایش "آشویتس زنان" درباره به شهرت رسیدن هنرمندان و میل شخصی اش نسبت به شهرت طلبی تاکید کرد: من صد در صد به شهرت فکر می کنم اما از شهرت محبوبیتش را می خواهم. به این فکر می کنم تا روزی که زنده ام چه روی صحنه و چه جلوی دوربین مردم را دلزده نکنم. دوست دارم مردم دوستم داشته باشند و کارهایم را دنبال کنند. برای من داشتن احترام در بازیگری به شدت مهم است. می خواهم اگر روزی مخاطبی داشتم هم برای دیدن کارم بیاید و همین که به خود امیر شمس علاقه داشته باشد.
وی احترام به مردم را اتفاقی تاثیرگذار در آینده یک بازیگر خواند و اضافه کرد: من برای مخاطب احترام قائلم و می دانم اگر به هر کاری جواب مثبت ندهم مردم هم برای من احترام قائل خواهند شد. همیشه سعی کردم خودم را کنترل کنم و هر چیزی و هر کاری را قبول نکنم. تئاتر برای من مقدس است و برای آن بهای سنگینی داده ام پس حاضر نیستم به هر بهایی برای بازیگری خودم را بفروشم.
بازیگر نمایش "مجلس مختلف خوانی" درباره شهرت امروزه برخی بازیگران ادامه داد: معتقدم که هر شخصی در جایگاهی که قرار دارد به حق خود رسیده است. بسیاری از دوستان بازیگر از دوستان من هستند و برایشان احترام قائلم اما به شهرت کاذب اعتقادی ندارم و دوست دارم شهرتم کمی جهانی‌تر باشد. احساس می کنم شهرت از رگ گردن به من نزدیک‌تر است و این را هر روز که از خواب بیدار می شوم لمس می کنم.
وی درباره برنامه کاری خود در سال جدید افزود: امسال می خواهم کمی محتاط‌تر انتخاب کنم. امسال در جشنواره دانشجویی هفت پیشنهاد را رد کردم و مطمئنم قدم بعدی‌ام طی سال جاری ورود جدی به سینما و تلویزیون است. به تازگی دو قرارداد سینمایی را ثبت کرده ام و منتظر شروع فیلمبرداری هستم که در یکی از این آثار نقش اول را بازی می کنم و فیلم برای جشنواره فیلم فجر آماده می شود. البته پیشتر هم سابقه بازی در سینما را داشته ام اما با بد شانسی هنوز از سرنوشت اکران آن فیلم خبری ندارم.
بازیگر نمایش "هجوم" درباره سابقه حضورش در عرصه بازیگری اشاره کرد: من از هجده سالگی بازی را شروع کردم و در حال حاضر در آستانه سی و هفت سالگی هستم. آزمون و خطاهای بسیاری را انجام داده ام و احساس می کنم از آمادگی نسبی برای موفقیت های بزرگ‌تر برخوردارم. در این راه پدرم به شدت همراه و همدل من بوده است. در خانواده ای زندگی می کنم که نسبتاً همه به نوعی با هنر سر و کار دارند ولی بدون شک پدرم مشوق بزرگی بوده و در تمامی این سالها من را تحمل کرده است. من سی و هفت ساله هستم و هنوز خانه پدرم زندگی می کنم و باور کنید تاکنون سر سوزنی این قضیه را به روی من نیاورده و تا امروز هروقت روی صحنه رفتم مخاطب اصلی ام بوده است.
وی بازیگری را مشابه کویر توصیف کرد و افزود: بازیگری مثل یک کویر بزرگ است. وقتی شما در نوجوانی شروع می کنید خیلی ذوق و شوق دارید. خود من در شانزده سالگی یک دوره سه ماه را گذراندم و فکر می کردم به سرعت راه ترقی را می پیمایم اما به هیچ وجه اینگونه نشد. البته همه اینها یک ارتباط گسترده و چند جانبه است به عنوان مثال ای کاش من به نوعی در کودکی استعدادیابی می شدم و آن موقع کسی دستم را می گرفت و می گفت که به درد بازیگری می خوری. من در این دوران طولانی بازیگری کارهای بسیاری را مثل ویزیتوری، شاگرد مغازه بودن و مسافرکشی تجربه کرده ام تا بتوانم خودم را پیدا کنم.
بازیگر نمایش "دوازده خشمگین" تحصیلات آکادمیک را نیاز مبرم بازیگر خواند و اذعان کرد: بزرگترین اشتباه در مورد بازیگری آن است که به صورت آکادمیک این رشته را نخوانید. من تازه در 32 سالگی به این بلوغ فکری رسیدم که وارد دانشگاه شوم و همین ورود به دانشگاه ورق را برای من بر گرداند. البته دانشگاه هم ایرادات خود را دارد مثلاً روز اول به ما گفتند شما موظف هستید هر روز سر کلاس حاضر شوید و غیبت نداشته باشید حتی اگر بازیگر فیلم اسپیلبرگ باشید.
شمس اضافه کرد: من طی سالها خیلی کارها را رد کردم و از خیلی کارها هم کنار رفتم چون هیچ وقت به هیچکس باج ندادم. هیچ وقت از مواضعم به عنوان یک بازیگر کوتاه نیامدم و ترجیح دادم خودم را آن طور که هستم قبول کنند نه آنکه برای نقش همرنگ جماعت شوم. من حاضرم هیچ وقت به سینما نروم و همیشه روی صحنه تئاتر بازی کنم اما شرافتم را حفظ کنم.
وی درباره حضور یک شبه برخی بازیگران در آثار تصویری اضافه کرد: بسیاری مثل بهرام افشاری سالها در این عرصه فعالیت کرده و زحمت کشیده اند و حالا در راه موفقیت به سرعت قدم بر می دارند اما برخی مواقع در برخی آثار موجی از بازیگران تازه وارد را می بینم که به سرعت هم حذف می شوند. من نمی دانم که این بازیگران چگونه وارد این عرصه می شوند و اگر آمده اند چرا به این سرعت حذف می‌شوند.
شمس علاقه شدید جوانان برای بازیگر شدن را اتفاقی مثبت خواند و ادامه داد: اینکه افراد بخواهند از درگاه خود وارد بازیگری شوند و آموزش ببینند بسیار خوب است اما برخی اتفاقات قابل توجیه نیست. به عنوان مثال به تازگی برای یک سریال تست ویدئویی گرفته شده و تاکنون 15 هزار نفر تا به امروز برای انتخاب یک نفر ویدئو ارسال کرده اند. یعنی ما 15 هزار نفر داریم که می خواهند بازیگر شوند؟ افرادی که برای کارشان تلاش کرده و به شدت مطالعه کرده اند؟ من فکر نمی کنم این تعداد بازیگر داشته باشیم.
