فیلم سینمایی "مادری" نخستین ساخته "رقیه توکلی" پس از نزدیک به سه هفته اکران فروش نه چندان مناسب 282,021,000 تومانی را برای خود به همراه داشته است.
اما باید دید این فیلم که از بازیگران نسبتاً خوبی هم برخوردار است چرا نتوانسته گیشه را به خود جلب کند. خارج از بحث فیلمسوزی و آغاز اکران نوروزی این فیلم از سوی اندک تماشاگران و منتقدان نیز نمره قابل قبولی دریافت نکرده و این برای الوین ساخته توکلی زنگ خطری مهم به شمار می رود.
مادری از حضور بازیگرانی همچون هومن سیدی، هانیه توسلی، نازنین بیاتی، ملیسا ذاکری، مریم بوبانی، آنا زارع و سجاد اسماعیلی برخوردار است اما همه اینها نتوانسته به فیلم متوسط توکلی هویتی درست ببخشد.
فیلم قاب های زیبایی دارد و تدوین به آن ریتم قابل قبولی بخشیده که دست کم بخش عمده ای از سکون ناشی از بی داستانی آن را جبران می کند. فیلمبرداری اثر در شهر یزد اتاق افتاده و با توجه به جاذبه های فیلمبرداری در شهرهایی به جز تهران این فیلم هم رنگ و لعاب قابل قبولی دارد که از لحاظ زیبایی شناسی به جذب مخاطب کمک می کند.
مشکل اصلی فیلم را باید در فیلمنامه و مخصوصاً ارتباط بین شخصیت ها دانست. شخصیت های فیلم رابطه هاشان در نیامده و هر کدام به طور مجزا در تلاشی نافرجام برای ادامه خط داستان هستند. روندی که باعث چند پارچه شدن مضمون کلی می شود.
نازنین بیاتی شاید بهترین بازی کل فیلم را انجام داده اما بازیگرانی مثل هومن سیدی و مخصوصاً هانیه توسلی نه تنها به اندازه خودشان ظاهر نشده اند بلکه تماشاگر را از خرید بلیت دلسرد می کنند.
فیلم مادری در قالب فیلم کوتاه ساخته شده و نگاه کارگردان برای دکوپاژهای بلند و روایت طولانی خام و ناپخته است. به طرزی که شاید بتوان آن را به عنوان یک تله فیلم مشاهده کرد اما برای یک اثر سینمایی بسیاری از فاکتورهای اساسی را کم دارد.
فیلمنامه نقاط تعلیق و اوج و فرود خاصی ندارد. بسیار خطی جلو رفته و در بخش هایی تلاشی کوتاه برای تحت تاثیر قرار دادن مخاطب انجام می دهد اما آن هم به سرعت کمرنگ شده و از بین می رود.
اولین تجربه رقیه توکلی به عنوان فیلمساز فیلم سینمایی بلند نه چندان قابل دفاع است و نه اثری آشفته که بتوانیم آن را بد مطلق بنامیم.
مادری فیلمی کاملاً متوسط است که تنها یک بار می توان آن را دید و باید امیدوار بود کارگردان در اثر بعدی تمام تجربیات نافرجام خود در مادری را در اثری بهتر مرتفع کند.
