الهه پُرسون بازیگر، گوینده و مجری که مدتی است با اجرای برنامه تلویزیونی «چل تیکه» شبکه نسیم به فعالیت مشغول است با اشاره به نحوه حضور در این برنامه گفت: چندی پیش طبق برنامه ریزی هایی که از سوی شبکه «نسیم» انجام گرفته شده بود قرار بر این شد تا برنامه ای با موضوع نگاهی به نوستالژی های سال های دور تولید شود. البته پیش از این نیز برنامه های ارزشمندی در این حوزه تولید شده بود که در نوع خود با استقبال مخاطبان نیز مواجه شد. به هر حال آنچه برای گروه سازندگان مجموعه «چل تیکه» مهم بود تلاش برای تولید و ارایه یک برنامه با رویکردی متفاوت بود که بتواند به سهم خود لحظات خاطره انگیزی را برای مخاطبان فراهم کند.
وی ادامه داد: بر اساس طراحی و ایده های که اتاق فکر و گروه سازنده مجموعه «چل تیکه» در نظر گرفته بودند، تصمیم بر این شد که در هر برنامه یک موضوع به عنوان هسته مرکزی در نظر گرفته شده و باقی آیتم ها حول محور این موضوع در کنداکتور چیده شود. ضمن اینکه فضای کار نیز در عین پرداختن به موضوعات نوستالژیک به گونه ای باشد که مخاطبان با فضایی شاد و امروزی روبه رو شوند. در این چارچوب بود که ضبط برنامه از اواخر آبان ماه شروع شد و خوشبختانه تا به امروز با واکنشی که از مخاطبان گرفتیم توانسته مورد رضایت آنها قرار بگیرد. به هر صورت شکل برنامه به گونه ای است که بینندگان با فضای برنامه احساس صمیمیت و راحتی می کنند و در یک سفره ای که بین ۱۵ تا ۲۰ دقیقه پهن شده هم خاطرات شیرین خود را مرور کرده و هم حرف هایی را می شنوند که شاید حرف دلشان باشد.
مجری برنامه «چل تیکه» افزود: برای رسیدن به این نقطه ای که قرار داریم همه عوامل زحمات بسیاری کشیده اند و ما بسیار خوشحالیم از اینکه توانسته ایم با استفاده از قاب رسانه ملی به احساسات و عواطف انسانی که این روزها به جهت زندگی پرمشغله ماشینی کمرنگ شده، بپردازیم. به اعتقاد من برنامه «چل تیکه» تلنگری برای مخاطبان است که به آنها بگوییم مواظب حال خوب خودشان و اطرافیان خود باشند.
وی با اشاره به شاخصه ها و اولویت هایی که به او در اجرای برنامه های تلویزیونی و حضور در رادیو به عنوان گوینده یاری رسانده است، توضیح داد: من از سال ۸۵ زمانی که ۱۷ سال داشتم به عنوان گوینده وارد رادیو شدم و از سال ۹۲ بود که به طور جدی فعالیتم را در تلویزیون ادامه دادم. طی این سال ها به عنوان راوی آثار مختلف صوتی در حوزه کودک و نوجوان و البته صداپیشه انیمیشن هایی چون «جوجو کوچولو» به فعالیت مشغول بودم اما نکته بسیار مهمی که طی این سال ها به شدت در روند کاری من تاثیر داشت توجه به مقوله بازیگری و درک و دریافت درست از موسیقی بود. من بر این باورم یک گوینده باید ضمن تمرکز لازم روی بازیگری به تکنیک هایی چون حفظ ریتم و هارمونی و موسیقی تسلط داشته باشد زیرا موزیکالیته با ریتم، تمپو و ضرباهنگ صحیح است که می تواند مخاطب را همراه خود کند.
پُرسون که این روزها به عنوان بازیگر و یکی از اعضای گروه موسیقی نمایش «خروس» در عرصه تئاتر نیز فعالیت می کند، در بخش دیگری از صحبت های خود گفت: داستان نمایشنامه «خروس» آقای رحمانیان در دهی در کشور افغانستان میان یک خواهر و برادری به نام ماه جان و کاکا و البته حضور گروه «طالبان» در این کشور می پردازد بنابراین هم بازی و هم نوع موسیقی به کار گرفته شده در نمایش نیز به شکلی است که مخاطب بتواند در یک فضای باورپذیر با اثر ارتباط برقرار کند. ضمن اینکه قطعا ما نمی توانیم مانند مردم کشور افغانستان حرف بزنیم اما باید کاری می کردیم با توجه به آموخته هایی که در عرصه بازیگری و البته موسیقی آموختیم فضای کار را به سمتی ببریم که دور از ذهن نباشد.
این بازیگر ضمن تشریح جزییات اجرای موسیقی نمایش «خروس» گفت: موسیقی ما در این کار یک ژانر و سبک است که تلاش شده بیانگر شخصیت های نمایشنامه هم باشد. نزدیکی موسیقی ایرانی به موسیقی افغانستان در بسیاری از نقاط طراحی و ایده موسیقی را به سمتی برد که موسیقی به نوعی نه به خشونت علیه زنان و تفاهم و هارمونی بین زن و مرد باشد. البته جا دارد از محمد رحمانیان برای متن زیبایی که برای نمایش نوشتند، آقای النجری خواننده، تنظیم کننده و نوازنده کار، صابر جعفری نوازنده نمایش خروس و تلاش های کارگردان، تهیه کننده و بازیگران نمایش «خروس» که خیلی خوب و زیبا دردها و دغدغه های زنان افغان را به تصویر کشیدند قدردانی کنم.
