فیلم سینمایی "بدون تاریخ بدون امضا" که سال گذشته در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر به نمایش در آمده بود این روزها در سینماهای کشور اکران شده و رتبه نخست جدول فروش را در دست دارد.
بدون تاریخ، بدون امضا، فیلم دوم "وحید جلیلوند"از لحاظ فرم و ساختار در راستای فیلم قبلی این کارگردان سینما یعنی "چهارشنبه 19 اردیبهشت"ساخته شده اما نمی تواند به اندازه آن اثر مخاطب را به چالش بکشد. با این حال در حاضر می توان این اثر را یکی از بهترین فیلم های روی پرده سینما دانست.
جلیلوند در این فیلم هم با تسلط ویژه بر دیالوگ ها رخداد اصلی را به خوبی پرورش داده و تعلیق درستی را میان تماشاگران ایجاد می کند. تعلیقی که تا لحاظات پایانی همراه مخاطب است.
از نکات مثبت فیلمنامه این اثر می توان به یکپارچگی و سر راست بودن آن اشاره کرد. فیلمنامه حاشیه و شاخه های اضافه ندارد و به همین دلیل مخاطب را تا پایان بدون پراکندگی فکر پیش می برد. گره افکنی موجود در فیلمنامه به خوبی شکل گرفته و همین عاملی است تا تماشاگر لحظه به لحظه با اثر همراه باشد.
جلیلوند با وجود اینکه با این نوع از فضا بیگانه است اما با چالشی به نام عذاب وجدان سراغ قشر کم توان جامعه رفته و آنها و دغدغه های آنها را به درستی روایت می کند. به نوعی که مخاطب می تواند به واسطه وجود اتمسفر درست با شخصیت ها همگام شود.
بدون شک نقطه قوت فیلم "بدون تاریخ بدون امضا" را باید در فیلمنامه دانست. فیلمنامه ای که گام بزرگ و مثبتی برای جلیلوند نسبت به اثری قبلی او چهارشنبه 19 اردیبهشت است.
شخصیت های فیلم جلیلوند به خوبی تعریف شده بودند اما در اواسط کار داستان کمی لو رفته و مخاطب شروع به حدس پایان فیلم می کرد. حدس هایی که نسبتاً درست از آب در می آمدند.
یکی دیگر از نقاط مثبت فیلم "بدون تاریخ بدون امضا" را باید در گروه بازیگران اثر دانست که با درک درست از شخصیت ها به یک نظام درک جمعی به کلیت اثر رسیده بودند و همین عاملی شد تا بازی ها همخوان و هم نفس تا انتها پیش رود.
