فیلم سینمایی "امیر" اولین ساخته "نیما اقلیما" در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر رونمایی شد و نتوانست نظران چندان مثبتی را از سوی اهالی رسانه و منتقدین دریافت کند.
برخی در زمان برگزاری جشنواره از این فیلم به عنوان یکی از آثار تجربی سینما یاد کردند و البته دارندگان نظر مقبت به این فیلم معتقد بودند که این اثر باید در بخش هنر و تجربه اکران می شد و اثری مناسب جشنواره فیلم فجر نبود.
مهم‌ترین دلیل دلزدگی اهالی رسانه نسبت به فیلم "امیر" را می‌توان در ساختار روایی این اثر دانست. فیلمنامه ساختاری نه چندان منسجم داشته و روایت بدون دلیل طولانی مدت داستان را تعریف می کند.
از سویی کارگردانی خاص به نیما اقلیما نه تنها نتوانست بر ویژگی‌های اثر اضافه کند بلکه نوع ریتم کند اثر باعث شد تعداد بسیاری از مخاطبان فیلم امیر پیش از پایان این فیلم سالن سینما را ترک کنند.
فیلم امیر بیش از آنکه به یک اثر سینمایی شبیه باشد، تعداد بسیار زیادی عکس و کلاژ در کنار یکدیگر بود. فیلمبرداری امیر به عمد نوع خاصی از میزانسن و دکوپاژ را در نظر گرفته بود که در ابتدای امر و برای چند پلان جذابیت داشت اما با توجه به ریتم بسیار کند اثر خسته کننده می شد.
میلاد کی مرام تمام تلاش خود را برای ایجاد نقشی سرد و یخ به خرج داده اما نوع کارگردانی و کلیت اثر مانع همذات پنداری مخاطب با وی شده و بازی او را بیشتر تصنعی جلوه می دهد.
کی مرام در این فیلم به دنبال ماجراجویی و تجربه ای تازه در نقشی متفاوت است تا بتواند توانایی های خود را در نقشی خنثی به بوته آزمایش بگذارد اما گفته اکثریت منتقدین از پس این کار به خوبی بر نیامده و در ایفای نقشی درونی شکست خورده است.
آنچه بیش از همه در فیلم به چشم می خورد نبود دلیل و علت و معلول در فیلمنامه است. شخصیت ها بی دلیل ورود خروج می کنند و جالب آنجا که تعریف درستی از پیشینه هیچکدام از آنها ارائه نمی شود. مخاطب با تعداد زیادی بازیگر و عکس و قاب بندی های عیب بیش از آنکه به داستان متصل شود خسته و دلسرد سعی در تحمل اثر می کند.
امیر شاید برای اهالی سینمای هنر و تجربه اثری قابل تعمل و به نوعی تجربه ای تازه برای کارگردانی کار اولی بود اما در راستای سینمای ایران اثری است که به احتمال فراوان در گیشه شکست سختی را تجربه خواهد کرد.
