به گزارش افکار نیوز ؛ دومین فیلم سهیل بیرقی به موضوعی جنجالی و پرداخت نشده در سینمای ایران پرداخته است که دیشب برای اولین بار در پردیس سینمایی ملت به نمایش درآمد.
سهیل بیرقی که از دستیاران سابق کاهانی فیلمساز پرحاشیه سینمای ایران است در دومین فیلم خود سعی کرده به مسیر استاد خود گام بردارد و وارد فضاهای حاشیه ای سینمای ایران شود.
عرق سرد داستان کاپیتان تیم فوتسال بانوان کشورمان است که توسط همسر خود که مجری صدا و سیما است ممنوع الخروج شده است و در تمام فیلم سعی می کند رضایت او را جلب کند.
بیرقی که در فیلم "من" همگان را به فیلمسازی خوش قریحه امیدوار کرده بود که میتواند با قاب بندی های مناسب و فیلمبرداری متفاوت و همچنین بازی گرفتن های خوب اثری خوش ساخت را به مخاطب عرضه کند در دومین فیلم خود یعنی "عرق سرد" تمام امتیاز های مثبت خود را از دست داد به طوری که ما در این فیلم اصلا بازی هایی خوبی از امیر جدیدی و باران کوثری و سایر گروه بازیگری نمی بینیم.فیلمبرداری در اثر کاملا وضعیتی مبهمی دارد و فیلمساز و فیلمبردارش تکلیف خودشان را نمی دانند و لحنشان مدام دچار لکنت می شود به طوری که در بخش هایی از اثر فیلمبرداری حالت مستند به خود می گیرد.
اما همه این ها را که کنار بگذاریم محتوا یا بهتر بگویم ژست فمینیستی فیلم از نکات بحث برانگیز فیلم است که با بازی اغراق شده باران کوثری بحث برانگیز تر هم میشود.این فیلم که با دیالوگ های شعاری به استقبال دفاع از حقوق زنان کرده است نتوانسته حتی تصویر درستی از جنس رابطه زناشویی زوج فیلم ارائه دهد و فقط با نمایش کلیات اختلافات آن ها فیلمساز خود را به طور یکجانبه طرف شخصیت زن اصلی فیلم قرار داده است و از همان ابتدا برای فیلم خود نتیجه گیری کرده است فارغ از اینکه بداند سبک شعاری و همچنین یکجانبه گری و تحمیل نظر خود به طور مستقیم دیگر روی مخاطب باهوش امروزی جواب نمی دهد چه میخواهد ابرهیم حاتمی کیا باشد و چه میخواهد سهیل بیرقی جوان باشد.
اما مشکل اساسی دیگر در عرق سرد به مانند سایر آثار جشنواره امسال پایان سرد و بی روح آن است که اصلا تماشاگر را راضی نمی کند.به طور کلی میتوان گفت که سهیل بیرقی فیلمساز جوان خیلی زود خود را در مسیرکلیشه سازی رایج انداخته است و این در اکثر لحظات فیلمش و حتی در پایان بندی آن و ایده روی خط برنامه زنده آمدن افروز و بر ملا کردن رازش با همسرش مشهود است.
فیلم عرق سرد گامی رو به عقب برای بیرقی محسوب می شود اثری که به هیچ وجه نمیتوان نکته مثبتی در فیلمنامه و کارگردانی آن پیدا کرد تا حداقل بتوان آن را برای تماشای آن پیشنهاد کرد.
