پوریا ذوالفقاری با اشاره به سریال های تلویزیونی اخیر و نقدی که به آنها دارد، بیان کرد: ممیزی های سازمان صداوسیما به طرز عجیبی سال به سال بیشتر می شود و این یکی از اصلی ترین مشکلات ساخت سریال های تلویزیونی است.
وی ادامه داد: چندی پیش یکی از کارگردانانی که برای تلویزیون کار می کند با قاطعیت به من گفت اکنون دیگر حتی ملودرام هایی مثل «خانه سبز» به دلیل ممیزی امکان ساخت پیدا نمی کنند.
بخش های خبری سازمان صداوسیما با سیاستمداران و مسئولان دولت شوخی می کنند و نشان می دهند که این مسایل مشکلی ندارد اما این شوخی ها را ما در سریال ها و آثار نمایشی نمی بینیماین منتقد سینما و تلویزیون اظهار کرد: با سخت گیری هایی که کارگردانان و نویسندگان تلویزیون از ساخت آثار نمایشی می گویند انگار دیده شدن سریال برای مدیران مهم نیست و تنها هدف این است که آنچه پخش می شود، صدای اعتراض کسی را بلند نکند به طور مثال بخش های خبری سازمان صداوسیما با سیاستمداران و مسئولان دولت شوخی می کنند و نشان می دهند که طرح برخی مسایل مشکلی ندارد اما این شوخی ها را ما در سریال ها و آثار نمایشی نمی بینیم. وقتی از کارگردان کارهای کمدی سوال می کنید، می گویند که چنین شوخی هایی را در بخش نمایشی و سریال ها نمی توان انجام داد و ممیزی می خورد و این مساله برای خود برنامه سازان هم غیرقابل درک است. در تمام دنیا جذاب ترین ایده ها متعلق به آثار نمایشی است اما اینجا در بخش های خبری ایده ها و گاه شوخی های بهتری می توان یافت.
ذوالفقاری با بیان اینکه ممیزی ها کار سازندگان را سخت می کند، یادآور شد: بخش ممیزی سازمان کار را سخت می کند و در نهایت باعث ریزش مخاطب می شود. گاهی دیده می شود یک فیلمساز که آثار خوبی در سینما داشته است در تلویزیون اثر ضعیفی می سازد که فاصله ای نجومی با کیفیت تولیدات سینمایی اش دارد و این چه دلیلی جز ممیزی و رویکرد نادرست تولید می تواند داشته باشد؟
این منتقد سینما و تلویزیون تصریح کرد: گاهی معیارهای ممیزی بسیار عجیب است و حتی آنقدر به کار ضربه می زند که خود فیلمنامه نویس و کارگردان ترجیح می دهند دیگر سراغ موضوعات حساس نروند و آگاهانه یا ناآگاهانه به خنثی سازی رو بیاورند.
وی با اشاره به مشکل دیگر سریال های نازل عنوان کرد: یکی از ویژگی های سریال های حرفه ای تلویزیون در سال های نه چندان دور این بود که فیلمنامه به صورت کامل نوشته و بعد تولید سریال آغاز می شد اما در چند سال اخیر بارها شنیده ایم که از فیلمنامه سریالی مثلا سه قسمت نوشته شده و بعد کار کلید خورده است شاید این نوع نگارش برای سریال های اپیزودیک مشکل آفرین نباشد اما به روند و کیفیت قصه سریال های داستانی و دنباله دار ضربه می زند.
وقتی خود بازیگر هم نمی داند آخر داستان چیست
ذوالفقاری اضافه کرد: این روند را هم بیشتر در سریال های مناسبتی سیما می بینیم به طور مثال در بعضی از این سریال ها قصه با کشش و درام خوبی شروع می شود اما به دلیل نگارش در حین تولید و اینکه باید کار را زودتر برسانند در ادامه کیفیت سریال قسمت به قسمت افت می کند و به جایی می رسد که یکی از بازیگران این سریال ها به من می گفت «خودمان هم این اواخر نمی دانستیم داریم چه چیزی بازی می کنیم!»
این منتقد و روزنامه نگار در پایان اظهار کرد: با وجود این مسایل نمی توانید بفهمید که آیا اولویت سازمان این است که دردسر نداشته باشد یا واقعا می خواهد سریال های قابل دفاعی بسازد. اگر هدف، تولید با کیفیت است چرا وقتی برنامه سازان و کارگردانان موفق، سازمان را ترک می کنند یا آثار پربیننده از کنداکتور پخش خارج می شوند، هیچ تلاشی برای بازگرداندن این برنامه سازان و این برنامه ها دیده نمی شود؟ فکر می کنم پرسش اصلی از مدیران سازمان باید این باشد که مخاطبِ هدف شما کیست و برای چه کسانی برنامه می سازید؟
