صدایش کلفتی و زمختی مردان قدیم و لطافت عاطفی یک عاشق پیشه را در کنار هم داشت. عاشقانه می خواند و گاهی هم مخاطبش را تا بالای ابرهای عرفانی که برای خود ساخته بود، می‌برد. کودک که بود، خانواده‌اش فکر می‌کردند او دانشمند می شود؛ چرا که همیشه درگیر آزمایش های شیمی بود. اتاقش هم شده بود آزمایشگاه. در دوازده سالگی از مدرسه یک «میکروسکوپ» برای آزمایش‌هایش جایزه گرفت.
از کنجکاوی‌ها و هیجانات کودکی که فارغ شد، صدای گیتار، کیبورد و فلوت خواب را از چشمانش گرفت. دیگر نوجوان بندر عباسی، حال و هوای دیگری داشت. به سراغ گروه های موسیقی محلی رفت که راهی از زندگی خود به دنیای ساز و نوا پیدا کند. می خواست، موسیقی بندری را به گوش همه مردم برساند. هم عاشق بندر عباس و هم عاشق موسیقی بود.
از سیزده سالگی با صدا و سیمای مرکز استان هرمزگان و حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی، همکاری خود را آغاز کرد و روز به روز به آنچه که می خواست نزدیک تر شد.
سال 67 زمانی که فقط 18 سال داشت، عاشق خواهر دوستش شد که در گروه موسیقی «فریاد ساحل» با وی آشنا شده بود. ثمره این ازدواج سه فرزند بود.
اوج شکوفایی استعدادهای هنری ناصر، در سال 1374 و با انتشار قطعه «ناصریا» رقم خورد. البته منتقدان موسیقی معتقد بودند که این قطعه به تقلید از یک قطعه ترکیه ای بوده است. هر چند خودش می گفت سبک ناصریا عربی است.
یک سال بعد به وسیله محمد علی بهمنی به انتشارات دارینوش معرفی شد. روزهای شهرت و محبوبیت در دل مردم کم کم برای ناصر عبداللهی در راه بود. آلبوم‌های «عشق است» و «دوستت دارم» را ضبط و منتشر کرد. پس از آن آلبوم‌های «بوی شرجی»، «هوای حوا» و «ماندگار» و آلبوم «رخصت» به بازار روانه شد. سبکی که می‌خواند پاپ و به گفته خودش برگرفته از آثار ابراهیم منصفی بود.
در سال 1382 و پس از جدایی از همسرش، با فاطمه فهیمی ازدواج کرد که ثمره این ازدواج یک دختر بود.
دیگر عبداللهی خواننده محبوب جوانان دهه شصتی شده بود و نمی شد کسی را پیدا کرد که مخاطب موسیقی باشد و نوای ناصر عبداللهی به گوشش نرسیده باشد.
در کنسرت هایش صندلی خالی پیدا نمی شد. ایران را می چرخید و همه را شیفته قطعه هایی می کرد که برخی اوقات غمگین و برخی هم سرخوش از دلخوشی های زندگی شخصی اش بود. بیشتر اشعار قطعاتش از محمد علی بهمنی بود.
اعتقادات مذهبی ناصر عبداللهی در آثاری چون، «یا فاطمه»، «مهر علی و فاطمه»، «احمد ثانی» بروز می کرد. در میان این قطعات «یافاطمه» هنوز هم بارها از صدا و سیما پخش می شود و مورد توجه مردم است. علاوه بر این آثاری چون، «کودکان خیابانی» و «سربلند» مضامین اجتماعی هم داشت. اما عاشقانه های ناصر بیشتر از دیگر آثارش بودند.
سرانجام این خواننده بندرعباسی، در 29 آذر 1385 دار فانی را وداع گفت و علاقه‌مندان به صدایش را برای همیشه تنها گذاشت.
