ایرج میلانی درباره اینکه چرا برنامه های طبیعت گردی وی همچون «یک سفر خوب» در تلویزیون ادامه پیدا نکرد، گفت: یک برنامه تلویزیونی باید هدف مشخص داشته باشد و زمانیکه چند سلیقه بدون انسجام در آن دخالت داشته باشد مخاطب گیج می شود و در چنین شرایطی ترجیح می دهم کار را ادامه ندهم.
وی ادامه داد: من ترجیح می دهم کنار بکشم تا روزی که برنامه ای بسازم که براساس سلیقه خود من پیش رود و حداقل اگر مردم پسندیدند، بتوانم بفهمم که کارم را درست انجام داده ام و اگر هم نپسندیدند متوجه شوم که تفکر من غلط بوده است.
این مستندساز درباره این سلیقه ها یادآور شد: ما باید به طور شفاف مشخص کنیم برای چه مخاطبی مستند می سازیم و یا در نظر بگیریم که اتفاقات سلیقه ای مثل موسیقی و تدوین و... چقدر می تواند در کیفیت و جذابیت یک کار تاثیرگذار باشد.
وی درباره نگاه تلویزیون در حمایت از این آثار اظهار کرد: صداوسیما سازمان عظیمی است و در بخش هایی که ما مشغول کار بوده ایم مدیریت های ثابت و ماندگاری ندارد و احساس می کنم نوعی بی قیدی در حمایت از برنامه ها وجود دارد به طور مثال نه برنامه من؛ که اگر هر برنامه خوبی در رسانه ملی تعطیل شود مدیران با خود می گویند «خب تعطیل شد» و برایشان اهمیت چندانی ندارد.
میلانی تصریح کرد: اگر رسانه خصوصی بود و یا مدیران سلیقه های فردی خود را کنار می گذاشتند شاید نتایج بهتری می گرفتیم. البته همیشه هم شبکه های خصوصی خوب عمل نمی کنند و شاید اگر شبکه خصوصی داشتیم با خود می گفتیم ای کاش شبکه های دولتی داشتیم. با این حال خوب است که تلاش شود شبکه های دولتی از مدیریت های سلیقه ای و فردی برخوردار نباشند و یک شورای چند نفره سیاستگذاری در شبکه ها تصمیم‌گیر باشد، نه البته شبیه شورای سیاستگذاری کل سازمان که بیشتر جهت گیری های سیاسی را در ملاحظات خود در نظر می گیرد.
وی در پایان درباره بازخورد پخش مستندهایی که درباره ایرانگردی و طبیعت نقاط مختلف کشور در تلویزیون پخش می شود، بیان کرد: معمولا این آثار در لابلای برنامه ها گم می شوند و ساعت پخش خوبی ندارند. البته مساله این است که مخاطب تلویزیون ریزش کرده و این رسانه بیننده های خود را از دست داده است و حتی کارهای خوب دیده نمی شوند مگر اینکه مردم شهرستان ها که بیشتر تلویزیون می بینند این آثار را ببینند که باز هم چندان به چشم نمی آید.
