شایان افکاری نویسنده و کارگردان تئاتر درخصوص کم کاری‌های اخیر خود طی سال گذشته در عرصه تئاتر گفت: به مدت یکسال است که هیچ نمایشی را بعد از "دیوار برلین" صحنه نبرده‌ام. شاید یکی از دلایل اصلی این کم کاری کلنجار رفتن با سالن‌های خصوصی و بهای زیاد اجرا در این سالن‌ها است.
وی با تاکید بر مشکلات اقتصادی فراوان در بخش نمایش افزود: وضعیت فعلی به صورتی شده که هرکس پول دارد می‌تواند در تئاتر بقا داشته باشد. اجرای تئاتر در تماشاخانه‌های خصوصی مستلزم آن است که شما از بازیگران چهره استفاده کنید و بهره‌گیری از بازیگران چهره نیاز به جذب سرمایه و اسپانسر دارد که خود این مساله هم در نوع خود مشکل ساز است زیرا سرمایه‌گذاران به سختی با جوانان کار می‌کنند.
کارگردان نمایش "شعبده باز" با اشاره با عدم حمایت دولتی از گروه‌های تئاتر تاکید کرد: بخش تئاتر وزارت ارشاد و مسئولین فرهنگی هیچ کمک مالی را به گروه‌های تئاتری نمی‌کنند و همه چیز را به دست خود اهالی تئاتر سپرده اند. وقتی مسئولین فرهنگی بار مسئولیت را بر دوش دیگری می‌گذارند نتیجه آن حضور تهیه‌کنندگان نوظهوری می‌شود که تا چهار سال پیش خودشان دستیار چندم کارگردان بوده‌اند. البته این جریان متداول است و ما مجبوریم در حال حاضر خودمان را با جریان مرسوم وفق دهیم.
وی درباره کارگردانی نمایش "پلیس" و مشکلاتی که متعاقباً برای نمایش پلیس پیش آمد اذعان کرد: مشکلات پلیس و شکست مالی که در این پروژه خوردم نتیجه بی تجربگی من بود. این اثر در زمان خوبی اجرا نشد و با وجود بازیگران چهره شکست مالی خورد. البته این را هم بگویم که این بازیگران نهایت همکاری را بعد از پروژه در قبال دستمزد با من داشتند.
کارگردان نمایش شعبده باز درخصوص تجربه کار با بازیگران چهره افزود: در ابتدا همه می‌گفتند که اگر با فلان بازیگر چهره کار کنی، نظرات زیادی به تو می هد و در انتها اثر را از آن خود می کند. از نظر من این حرف چندان درست نیست زیرا همه چیز به کارگردان بر می‌گردد. اگر کارگردان به اثر خود مسلط باشد و کار خودش را بلد باشد می‌تواند هر بازیگری را با هر سابقه ای مدیریت کند.
وی در همین راستا با اشاره به خاطره ای از نمایش "پلیس" ادامه داد: مشکل از جایی شروع می‌شود که ما جوان‌ها در ابتدا فکر می‌کنیم که همه چیز را می‌دانیم. در نمایش "پلیس" بحث‌های فراوانی را در مورد برخی صحنه ها با "خسرو احمدی" داشتم و در آخر، دل چرکین مجبور شدم آن کاری را بکنم که وی درباره آن صحنه‌‌ها می‌گفت. در زمان اجرا متوجه شدم که دقیقاً همان چیزهایی که خسرو احمدی می‌گفت کاملاً درست است و مخاطب از آن بخش‌ها رضایت کامل داشت. تجربه اتفاقی است که همه ما باید در برهه‌ای از زمان به آن ایمان بیاوریم.
کارگردان نمایش "زورو" تجربه را تاثیرگذار در عرصه تئاتر خواند و تاکید کرد: تجربه در هنر وجه پررنگی را دارد. به این صورت که تحصیلات دانشگاهی هر قدر هم که بالا باشد در مقابل تجربه از درجه پایین تری برخوردار است.شاید کار بازیگران چهره سخت باشد و مدیریت آنها کمی شما را چالش‌های تازه روبرو کند اما اگر بتوانید از تجربیات آنها درست بهره ببرید موفق خواهید شد.
وی درباره وضعیت چاپ آثار نمایشیدر قالب کتاب در ایران اضافه کرد: صنعت چاپ به طور کامل تحت تاثیر اسامی و برند‌ها است و شاید به همین خاطر آثار افراد مطرح با هر کیفیتی به راحتی چاپ می‌شود اما آثار خوب جوانان خوانده هم نمی‌شود.
نویسنده نمایشنامه "کلنل" ادامه داد: دو راه برای چاپ آثار جوانان وجود دارد. راه اول پرداخت پول به انتشاراتی است که این کار را در قبال دریافت هزینه‌ای به چاپ می‌رسانند. راه دوم کمی زمان بر است. من به عنوان نمایشنامه نویس جوان باید تعداد بیشتری از نوشته هایم را روی صحنه برده، جایزه بگیرم تا خود انتشارات به سراغ من بیاید. از نظر من صبوری راه درست‌تری به نظر می رسد.
افکاری عجله جوانان برای موفقیت زودهنگام را مشکلی بزرگ خواند و خاطرنشان کرد: مشکل از آنجا شروع می‌شود که جوانان تئاتری عجله دارند و می‌خواهند در یک روز به تمام افتخارات برسند. خود من در دوران بی تجربگی و با عجله فراوان "پلیس" را با چهره های تئاتری روی صحنه بردم و همین عجله و شتاب باعث شد تا ضربه سنگینی را در فروش تجربه کنم.
