علیرضا بدیع شاعر و نویسنده درخصوص بررسی اشعار آیینی و شعر هیئت گفت: طی سال‌های اخیر، آسیب‌های بسیاری بر بدنه اشعار آیینی و یا شعر نوحه وارد شده است، متاسفانه گاهی یک اشتباه از طریق بعضی از دوستان عزیز ماصورت گرفته که به نوعی هم دستی بر آتش شعر و اشعار مذهبی دارند.
وی در ادامه بیان کرد: خیلی از اوقات، یکی از آسیب‌های اشعار مذهبی، ورود شعر توصیفی و عاشقانه به حضور شعر آیینی است؛ که این به عنوان یک آسیب جدی باید مورد بررسی قرار بگیرد؛ که چه مولفه‌هایی باعث می‌شود، تا یک مداح جوان ما بر اساس یک ملودی پاپ فلان دهه و یا فلان خواننده، مدح و منقبت بزرگان صحرای کربلا را بخواند.
شاعر قطعه «ماه و ماهی» افزود: چرا که این توارد و یکسری خاطرات از یک نوع موسیقی توسط شنوندگان در ذهن تداعی می‌شود که به عقیده من مقابله آن خاطرات با نوع مداحی و نوحه تناقض دارد.
بدیع اظهار کرد: شعر‌های عاشقانه جایگاه خودشان را دارند، اگر چه شعر‌های مداحی و نوحه ما عاشقانه هستند و از اعماق دل بر می‌آید، اما به هر حال هر کدام شان و منزلت خودشان را باید داشته باشند. امروز هر دو با حفظ منزلت و سمت باید به آن پرداخته شود.
وی ادامه داد: هیچ جوان ایرانی و شیعه، حضرت ابوالفضل (ع) را به خاطر ابروان کمان و گیسوان کمند گونه‌اش ستایش و الگوبرداری نمی‌کند، بلکه سعی کرده، از آن درس ایستادگی، مقاومت و ایثار را الگو برداری کند.
شاعر «چلهٔ تاک»، با بیان اینکه، هر شعر مذهبی را نمی‌توان به عنوان شعر نوحه از آن استفاده کرد، بیان کرد: همانطور هر شعری را نمی‌توان به عنوان ترانه و سرود با موسیقی همراه کرد، هر شعر مذهبی و آیینی را هم در مدح و منقبت بزرگان نمی‌توان شعر هیات و یا شعر نوحه نام برد.
وی عنوان کرد: به لحاظ موسیقی، محتوایی، آوایی، تصویری و به لحاظ قابلیت ارتباط برقرار کردن، آن شعر آیینی با کسانی که شنونده عام نوحه و مراثی هستند، باید مورد توجه قرار بگیرد.
بدیع در پایان یادآور شد: در شعر مذهبی و آیینی خیلی از مولفه‌ها و عناصری که در شعر مکتوب به عنوان حُسن از آن استفاده می‌کنیم، اینجا یک عیب شمارده شده و این امری طبیعی است، که برخی از آرایه پردازی‌ها مخل معنا هستند.
