با گسترش پوشش 24 ساعته اخبار، ایده سریع بودن و پیش از سایرین خبر را منتشر کردن، اهمیت بیشتری از دقت و صحت و صداقت و راستگویی پیدا کرده است. به همین دلیل اخبار سر هم بندی شده بسیاری گزارش می شود. بله، برخی از رسانه ها برای پاک کردن نام خود و تبرئه کردن خود، تکذیبیه‌ای صادر می کنند، اما گاهی این تکذیبیه‌ها دقیقا بعد از اینکه اخبار منتشر شده خسارتی به بار می آورند، گزارش می‌شوند. در اینجا با برخی از چهره های مشهور که به خاطر اخباری از این دست، شهرتشان لکه دار شده است، آشنا می شوید.
مایلز تلر و مجله اسکوایر
مایلز تلر ستاره فیلم "ویپلش" معروف و فیلم ناموفق "چهار شگفت‌انگیز" در سال 2015، قبلا نیز مشهور بوده است، البته نه بخاطر استعدادش در بازیگری. در مصاحبه ای که تلر در سال 2015 با مجله اسکوایر انجام داد، او به نوعی بازیچه و آلت دست معرفی شد، که البته این کلمه مودبانه تر و ملایم تری از واژه ای است که این مجله به کار برده بود و ظاهرا مردم نیز این عقیده را پذیرفته بودند.
اگرچه تلر اعتقاد داشت که مقاله، قضیه را بد و غلط جلوه داده است. برای حمایت از داستان تلر، سه ستاره همکار او در "چهار شگفت انگیز" با بیان اینکه او فردی شگفت انگیز و مردی بزرگ است، از او دفاع کردند. به هر حال، در مطالب چاپ شده در اسکوایر اغراق شده بود. صاحب این مجله شرکت هرست است که توسط ویلیام راندولف هرست، ابداع کننده "روزنامه نگاری زرد"، تاسیس شده است.
مت دیمون و روزنامه گاردین
گاردین یکی از معتبرترین روزنامه های دنیا است، اما حتی این نشریه نیز بدون اشتباه نیست. در سال 2015، این نشریه گزارش کرد که مت دیمون فکر می کند بازیگرانی که با افراد هم صنف خود رابطه بسیار صمیمی دارند، باید دوستی خود را نشان ندهند و تقریبا باعث شد که او از مخالفان سرسخت این افراد به نظر بیاید. حال اینکه حتی اگر دیمون این حرف را زده باشد، این همه ی حرف او نیست یا حداقل منظور او این نبوده است. به نظر می رسد که کارکنان گاردین باید هنگام بیان کردن نقل قول افراد، کمی بیشتر دقت کنند.
تیلور سوئیفت
در سال 2015 جیسون شلدون (عکاس) تلاش کرد تا شهرت تیلور سوئیفت را با ریاکار خطاب کردن او در نامه ای سرگشاده، از بین ببرد. این اتفاق پس از پیروزی سوئیفت در برابر اپل، هنگامی که سازنده آیفون تلاش کرد آهنگ های رایگان را بدون ذکر نام هنرمندان و مارک تجاری آنها وارد بازار کند، رخ داد. شلدون در نامه خود ادعا کرد که سوئیفت نحوه استفاده از عکس های تبلیغی خود در طی سفر وی در سال 1989 را، برای او و دیگر عکاسان محدود کرده است.
شلدون گفت که طبق تعبیر او از قرارداد، او تنها می توانست یک بار عکس ها را بفروشد و دیگر نمی توانست آن عکس ها را در گزیده آثار هنری خود استفاده کند. تیم حقوقی سوئیفت اتهامات او را رد کردند و گفتند که هیچ محدودیتی در کار او و دیگر عکاسان ایجاد نکرده اند. شلدون اینگونه پاسخ این ادعا را می‌دهد که می‌گوید سوئیفت نکته را نگرفته است. به نظر می رسد که خصومت بین آنها پایان نخواهد یافت.
آلیشا کیز و مجله بلندر
در سال 2008، چند سال پس از اوج شهرت آلیشا کیز، مجله بلندر، که اکنون فعال نیست، گزارش داد که کیز ادعاهای توهین آمیزی در مورد نوع موسیقی رپ کرده است. آنگونه که مجله بلندر گزارش کرده بود، اینطور به نظر می رسید که کیز گفته است رپ به نوعی توسط دولت آمریکا در جهت تلاش «برای متقاعد کردن سیاه پوست ها به منظور کشتن یکدیگر»، ایجاد شده است.
اساسا، این مسئله باعث شد که او یک نظریه پرداز توطئه های دیوانه وار به نظر برسد. مجله بلندر احتمالا به این دلیل این داستان را مطرح کرد که در آن زمان چیز زیاد دیگری برای پرداختن بدان، نداشت. کیز بیانیه ای منتشر کرد که به سادگی ادعاهای دروغین این مقاله را افشا کرد.
کاترین هیگل
خبرنگارانی که به طور افراط آمیزی از شایعات استفاده می کنند، نزدیک بود حرفه کاترین هیگل را نابود کنند. در سال 2013، هالیوود ریپورتر داستانی در مورد برخورد هیگل با مادرش را پخش کرد که نزدیک بود حرفه او را نابود کند. این مقاله بیان می کرد که اگرچه هیگل استعداد زیادی برای تبدیل شدن به ستاره بزرگ فیلم دارد، رفتار (بدقلقی) او مردم را از کار کردن با او منصرف می کند. اگرچه هیگل گفته است کار کردن با او سخت نیست، نظرش جهت دار است.
هرچند جو کارنهان (تهیه کننده) نیز به دفاع از او برخاسته و گفته است: قضیه فقط این است که او یک نظر داده است و مردم، زنانی را که نظر می دهند دوست ندارند. با این وجود او هنوز جوان است. اگر راسل کرو و چارلی شین توانستند پس از داشتن رفتارهای روان پریشی، دوباره سلامتی خود را به دست بیاورند، هیگل نیز می تواند این دوران اعتراض و مخالفت مردم با عقیده خود را پشت سر بگذارد.
