به گزارش افکار نیوز، امشب آخرین اجرای هفتِ عصرِ هفتم پاییز به کارگردانی ایوب آقاخانی را دیدم.نمایشی که در دل داستانی عاشقانه، #محمد جهان آرا را به تصویر می کشد.کاری جذاب که خوشبختانه همه شب ها با سالن پُر مواجه بوده و ضمنا این پیام را می دهد که کارهای ارزشی به شرط بهره مندی از متن و کارگردانی خوب، مخاطب عمومی دارد.
نام نمایش برگرفته از هفتم مهر ١٣٦٠ است که جهان آرا همراه با وزیر دفاع و چند فرمانده ارشد نظامی در حادثه سقوط هواپیمای C-130 به شهادت رسیدند.
باید از این کارگردان جوان و خوش آتیه ممنون بود که با چیرگی، اجرایی روان و خوش ساخت، در عین حال ساده از اسطوره ای فراموش ناپذیر را به روی صحنه برده تا به همه ما یادآوری کند که آرامش و امنیت امروز ما مدیون چه مجاهدت هایی است و تا همیشه وامدار آنانیم.
آقاخانی را چند شب پیش در جلسه هم اندیشی اصحاب فرهنگ و هنر و رسانه که دغدغه مند دفاع مقدس اند، دیده بودم. به عنوان یک تأتریست در حضور وزیر فرهنگ، حرف زد و خیلی خوب و پرمایه و دقیق حرف زد.
این نمایش فقط دو بازیگر داشت که با بازی روان و پرکشش خود، مانع از خستگی تماشاگر بودند. امشب بزرگانی از تأتر و برادر زاده شهید بزرگ ما هم حضور داشتند. جهان آرا هنوز هم مظلوم است؛ حتی اگر خیابانی در پایتخت به نام او زیور گرفته باشد
