هنر، نیروی محرک و ویژه‌ای است که به جامعه و خصوصاً اهالی فرهنگ و هنر، انرژی می‌بخشد تا برای تعالی جامعه تلاش کنند و از این طریق، حرف‌هایی بزنند که به وسیله کلام محقق نمی‌شود.
تئاتر یا نمایش، مادر تمامی هنرهاست که بر زنجیره هنرهای نمایشی دیگر سلطه دارد و به شدت در تاثیرگذاری و پایداری هنرهای دیگر سودمند است؛ چرا که همه چیز از تئاتر آغاز می‌شود. خاک صحنه تئاتر، همانند گل وجودی سر آغاز زندگی بشر عمل می‌کند و از یک انسان، هنرمندی توانا می‌سازد که قادر به تحقق اهداف هنری جامعه خواهد بود.
تئاتر، هنری مردمی، فراگیر و اثرگذار است. به همین دلیل، تمامی اهالی هنر و هنرمندان برای بیان دیدگاه‌ها، حرف‌های ناگفته و نمایش خلاقیت‌هایشان به تئاتر روی می‌آورند. تئاتر یعنی آزادی بیان و عمل تا جایی که به هنر آسیب نزند.
قدمت این هنر بزرگ و اصیل در جهان به قرن‌های بسیار دور و فراتر از ذهن، باز می‌گردد؛ ولی سابقه آشنایی ایرانیان با هنر تئاتر و نمایش، به سده 19 میلادی باز می‌گردد. از گذشته تا کنون، هنر تئاتر یا نمایش، تنها راه ادای دین به جامعه و پلی برای ارتباط مستقیم هنرمند با تماشاگر برای رساندن جامعه به درجه متعالی بوده است. از تئاتر به غیر از این، انتظار دیگری نمی‌رود؛ یعنی رسالت تئاتر همین است.
متاسفانه باید گفت؛ در این چند سال اخیر، تئاتر به ابزاری برای امتحان کردن بازیگران در نقش های مختلف با گریم های سنگین و البته گاهی خارج از عرف تبدیل شده است. نقش‌هایی که به دلیل پوشش یا گریم‌های متفاوت و سخت، بازیگران را متهم به سوءاستفاده از هنر خود می‌کند.
متاسفانه با رشد این اتفاقات، یعنی پوشش نا متعارف که در تئاتر از جمله در سبک لباس پوشیدن، نوع آرایش و ... وجود دارد، ممکن است مسیر اصلی تئاتر منحرف شود. هر چند که تئاتر آزادی‌هایی دارد که مخصوص این هنر است و به دلیل جریان زنده‌ای که در این هنر مادر وجود دارد؛ نمی‌توانیم آن را همانند مرغی در قفس اسیر کنیم، اما در بعضی از نمایش‌ها این آزادی به سخره گرفته و باعث زیر سوال رفتن تئاتر و پیشینه آن شده است.
در تئاتر نباید پوششی خارج از عرف داشت. همه چیز باید به گونه‌ای باشد که مخاطب، یعنی مهمترین اصل تئاتر، میان پوشش و موضوع نمایش ارتباط برقرار کند و صرفا برای تماشای لباس و ظاهر یا به نوعی، مد به تماشاخانه‌ها نیاید؛ چرا که هم هنر تئاتر و هم هنرمند تئاتر در نظر مردم، از اصالت برخوردار هستند.
