سیروس همتی متولد 1351، بازیگر و کارگردان فعال در زمینه تئاتر است. سینمادوستان بازی خوب او را در کسوت جوان مسجدی که به‌اتفاق مهدی سلیمانی در فیلم مارمولک حضور داشتند و با سؤالات متعدد خود رضا مارمولک با بازی پرویز پرستویی را در کسوت یک روحانی کلافه کرده بودند به یاد دارند.
همتی علاوه بر بازی و کارگردانی تئاتر ید طولایی نیز در زمینه نمایشنامه‌نویسی دارد. اغلب آثار نمایشی او در حوزه دینی، ارزشی و دفاع مقدس است که از آن جمله می‌توان به نمایشنامه گوهر، مرز، محال هم ممکنه، آب و آتش و... اشاره کرد.
بینندگان تلویزیون بازی طنازانه او را در مجموعه تلویزیونی «خداحافظ بچه» به کارگردانی منوچهر هادی که این روزها مجموعه تلویزیونی «عاشقانه» را در شبکه خانگی کارگردانی کرده است، به خاطر دارند.
همتی از آن جمله هنرمندانی است که همواره خیریه را عملی قابل دفاع دانسته و در عرصه حرفه‌ای و به‌ویژه برای حمایت از هنرمندان ازکارافتاده یا نیازمند به حمایت در عرصه تئاتر پیشقدم بوده است.
او معتقد است کمک‌های مردمی، نذورات حاصل از ارادت قلبی مردم به اماکن مقدس، صدقات و امثال آن در فرهنگ اسلامی و ایرانی می‌تواند کار را به جایی برساند که حتی یک نیازمند هم در این سرزمین وجود نداشته باشد.
گفت‌وگوی «شهر امید» با سیروس همتی را در ادامه بخوانید:
آقای همتی شما به‌عنوان یک هنرمند چه تعریفی از خیریه دارید و عملکرد خیریه‌ها را در کشورمان چگونه ارزیابی می‌کنید؟
خیریه یک عمل قابل دفاع است و ما هر قدر هم که از نظر مادی متمکن باشیم قطعا در بخشی از زندگی دوست داریم آن دنیای خود را بخریم یا همین شرایط خوب را در آن دنیا هم برای خود به وجود آوریم. خیریه جزو باقیات الصالحات است و نام افراد را ماندگار می‌کند و باور دارم که اثرات کار خیر، وقف و صدقه باعث می‌شود خیرات بعد از مرگ شخص هم به او برسد.
انجمن‌های مختلفی امروز در کشور ما فعالیت می‌کنند که تأسیس یک بیمارستان، اهدای عضو، کمک به جهیزیه یک دختر، کمک به آبروی یک شخص، آزاد کردن یک زندانی و ده‌ها فعالیت خیر دیگر را در دستور کار قرار داده‌اند و این امر بسیار ستودنی است.
آیا رسانه‌ها و به‌ویژه صدا و سیما توانسته است نقش خود را در اطلاع‌رسانی به‌موقع و اصولی درباره عملکرد خیریه‌ها ایفا کند؟
نه متأسفانه و اگر هم بوده بسیار به‌ندرت. به‌عنوان مثال همین چند وقت پیش مستندی از تلویزیون با نام «نفس» درباره اهدای عضو پخش شد و من تحت تأثیر قرار گرفتم و خود را عضو کانون اهدای عضو کردم. می‌خواهم بگویم با دیدن و شناخت کافی از آن خیریه این اتفاق برای من افتاد و شاید برای بسیاری دیگر هم همین حالت پیش آمده باشد. ما خیلی از خیریه‌ها را نمی‌شناسیم و متأسفانه کمتر رسانه‌ای به فکر معرفی انجمن‌ها به مردم است.
دولت و نهادهای مسئول چگونه می‌توانند نقش موثر خود را در به ثمر رساندن فعالیت موسسات خیریه ایفا کنند؟
کمک‌های مردمی، نذورات حاصل از ارادت قلبی مردم به اماکن مقدس، صدقات و امثال آن در فرهنگ اسلامی و ایرانی می‌تواند کار را به جایی رساند که حتی یک نیازمند هم در این سرزمین وجود نداشته باشد.
البته بسیاری از مردم از عملکرد خیریه‌ها دلزده شده‌اند و مأیوس و ما به فردی موثق نیاز داریم که عملکرد خیریه‌ها را تأیید کند. البته بخشی از حمایت‌هایی که صورت میگیرد بر عهده نهادهای دولتی است که به‌ندرت با کمک‌های مالی و پرداخت وام‌های بلاعوض محقق شده است.
کمک‌های دولتی در عرصه هنر و به‌ویژه برای هنرمندانی که به هر دلیل توانایی ادامه کار را ندارند به شکل درستی توزیع شده است؟
متأسفانه خیر. اگر هنرمند، فردی باشد که جایگاهش عالی نباشد باید چه کرد؟ ما باید نهادی داشته باشیم که تمام هنرمندان را با هر درجه هنری از این حمایت‌ها بهره‌مند کند. سیستم از آدم‌های ستاره حمایت می‌کند چرا که این حمایت برای خود او هم تبلیغ می‌شود اما اگر بفهمیم یک هنرمند شریف که چهره نیست به هر دلیل در زندگی خود دچار گرفتاری شده تکلیف چیست و به نظر من بعید است معاونت محترم هنری یا سینمایی سری به او بزند یا حمایتی از او به عمل آورد.
آیا با انتخاب هنرمندان به‌عنوان سفیر خیریه و مبلغ فعالیت‌های اینچنینی موافقید؟
بسیار می‌پسندم. بنده همین چند وقت پیش به‌عنوان سفیر فرهنگی در زمینه مبارزه با مواد مخدر انتخاب شدم البته من خیلی در این مقوله فعالیت داشتم و معتقدم اگر سفیران خیریه هم درباره مقوله‌ای که انتخاب می‌شوند اطلاعات کافی و تخصص داشته باشند بسیاری عالی است، نه اینکه صرف چهره بودن و با هدف جلب‌توجه مخاطب وارد این عرصه شوند.
و سخن پایانی...
هنرمندان باید در زمینه کمک‌های خیریه مطالعه داشته باشند، باید سمن‌ها را بشناسند و از جزئیات عملکرد آن‌ها مطلع باشند. هنرمندان در همه جای جهان سفیران فرهنگی کشورها هستند. خوشبختانه امروز هم قلمرو فعالیت‌های سازمان‌ها و بنیادهای خیریه از حد کشورها فراتر رفته و بعد جهانی پیدا کرده است و امید است تمامی این فعالیت‌ها منتهی به گام‌های مؤثری در کاهش مشکلات انسانی شوند.
