بنیامین بهادری با انتشار این عکس نوشت:
١٨١- دوستانم میگن تو بعد خیلى از کنسرت هاى بزرگ یهو انگار غیب میشى در صورتى که همه انتظار داریم از اون اجراى عالى و پر هیجان اول خودت عکس و فیلم و مطلب آپ کنى و.. بعد مى بینیم همه دارن پست مى ذارن و در موردش حرف مى زنن به غیر از خود بنیامین! حرف اشتباهى نیست ولى واقعاً بعضى شبا رو استیج پودر میشم میان با جارو خاک انداز از رو زمین جمعم مى کنن و طول مى کشه تا دوباره سر پا شم. مى خواین باور کنید یا نه؛ من با افتخار و مثل یه سرباز روى استیج جونمو مى ذارم کف دست، مى میرم و زنده میشم تا همه حالشون خوب شه و اینو البته یه وظیفه مى دونم. ١٨٢- یکشنبه اى که گذشت در سالن دالبى لس آنجلس و با بیش از سه هزار ایرانى عاشق یکى دیگه از بهترین #کنسرت_شب_فرشتگان رو گذروندیم. همه حال و هوامون رو هوا بود. ١٨٣- یک رفیق همیشگى و یک آرتیست خفن هم با اومدنش خوشحالیمون رو دو برابر کرد؛ #پیام_شمس ١٨٤- کنسرت بیش از دو ساعت و تا آخرین لحظه اى که میشد ادامه پیدا کرد و اگر دو ساعت دیگه هم طول مى کشید بعید مى دونم کسى سالن رو ترک مى کرد! یعنى اینقدر همه مون تو حال خوبى بودیم. این انرژى ها قطعاً دو طرفه ست. هم از تو سالن آتیش بلند میشد و هم از رو استیج. #همه_خودشون_شدن_خواننده ١٨٥- یه حس عجیب و یه حسرت همیشگى بعد از این طور شب ها میاد سراغ آدم و انگار یادم میآره که بالاخره یه روز باید جلوى چشم همه عشاق با خوندن م من اگه تو تو رو دو دوباره ننننننبینمت مى مى میرم #کاش_نفس_آخرم_رو_استیج_باشه_و_اینکه_سرمو_بذارم_رو_زانوى_کسى_که_مى_میرم_واسش_و_آسوده_بشم_از_عشقى_که
