دنیل دی-لوئیس ۶۰ ساله که در طول ۴ دهه، از نقش رئیس جمهور تا نویسنده و رئیس باند خلافکاران را بازی کرده، از دنیای بازیگری خداحافظی کرد. او را تنها یک بار دیگر بر پرده سینماها خواهیم دید؛ در فیلمی درام و فعلا بدون نام که داستانش در دنیای مد اتفاق می‌افتد. او در این فیلم که ۲۵ دسامبر ۲۰۱۷ اکران می‌شود بار دیگر با «پل توماس اندرسون/Paul Thomas Anderson» همکاری کرده است. حاصل همکاری قبلی این دو، فیلم «خون به پا خواهد شد/There Will Be Blood» بود که در سال ۲۰۰۷ اسکار بهترین بازیگر مرد را برای دنیل دی-لوئیس به ارمغان آورد.
دی-لوئیس دلیلی برای اعلام بازنشستگی‌اش ارائه نکرده است اما لزلی دارت، در بیانیه‌ای ضمن تأیید این خبر، گفت: دنیل دی-لوئیس دیگر به عنوان بازیگر فعالیت نمی‌کند. او از تمامی کسانی که طی این سال‌ها با وی همکاری کردند و همچنین تماشاگران، بی‌آندازه سپاسگزار است. اعلام بازنشستگی او، یک تصمیم شخصی است. از این رو او یا هر یک از نماینده‌های قانونی وی توضیح بیشتری در این خصوص نخواهند داد.
دنیل دی-لوئیس تنها بازیگری است که موفق شده سه مجسمه اسکار بهترین بازیگری را بگیرد. یک بار برای بازی در فیلم «لینکلن/Lincoln» استیون اسپیلبرگ. یک بار برای بازی در نقش یک صاحب چاه نفت در فیلم «خون به پا خواهد شد» و بار سوم برای بازی در نقش نویسنده و هنرمندی به نام کریستی براون در فیلم «پای چپ من/My Left Foot». او همچنین دو بار دیگر برای فیلم‌های «به نام پدر/In The Name Of The Father» و «دار و دسته نیویورکی/Gangs Of New York» نامزد دریافت جایزه اسکار شد.
دنیل دی-لوئیس بیش از همه به خاطر تنوع نقش‌ها و تغییر چهره‌های مداومش شناخته شده است. او تا عمق زیادی از شخصیت فرو می‌رود و در طول دوران فیلمبرداری، در زندگی عادی‌اش هم از نقش بیرون نمی‌آید. در کارنامه سینمایی او، از بازی در فیلمی موزیکال مانند «نه/Nine» تا حماسه ماجراجویانه‌ای چون «آخرین بازمانده موهیکان‌ها/The Last Of The Mohicans» و درام تاریخی «عصر معصومیت/The Age Of Innocence» به چشم می‌خورد.
این استاد متد اکتینگ (شیوه‌ای در بازیگری) برای بازی در نقش دکتر زن‌باز در فیلم «سبکی تحمل‌ناپذیر هستی/The Unbearable Lightness Of Being» زبان مردم چک را فرا گرفت. برای نمایش خشونت در رفتار یک گنگستر در فیلم «دار و دسته نیویورکی» برای خودش آلبوم‌های «امینم/Eminem» را تجویز کرد و برای بازی در نقش کریستی براون در فیلم «پای چپ من» که مبتلا به فلج مغزی بود،تمام مدت با ویلچیر رفت و آمد می‌کرد.
دنیل دی-لوئیس که حاصل ازدواج شاعری به نام «سیسیل دی-لوئیس» و بازیگر زن انگلیسی «جیل بالکون/Jill Balcon» بود، اولین بار در سن ۱۴ سالگی نقشی کوتاه در فیلم «یکشنبه، یکشنبه لعنتی/Sunday Bloody Sunday» را بازی کرد. او پیش از اینکه در سال ۱۹۸۵ با بازی در دو فیلم «لباسشوی زیبای من/My Beautiful Laundrette» و «اتاقی با یک چشم‌انداز/A Room With A View» توجه منتقدین را به خود جلب کند، در صحنه تئاتر و تلویزیون بازیگری شناخته شده بود.
با اینکه او از بهترین بازیگران نسل خود شناخته می‌شد اما به شدت گزیده‌کار بود و گاهی چند سال بین دو پروژه‌اش فاصله می‌افتاد. اواخر دهه ۹۰ شایعه شد که او قصد دارد از دنیای بازیگری فاصله بگیرد و برود سراغ حرفه کفش‌دوزی تا اینکه مارتین اسکورسیزی راضی‌اش کرد در «دار و دسته نیویورکی» بازی کند.
همسر دنیل دی-لوئیس «ربکا میلر/Rebecca Miller»، نویسنده و کارگردان امریکایی است. این دو سه فرزند هم دارند.
