میزگرد نقش دانشگاه در تقویت فعالیت‌های بخش غیر دولتی تئاتر به ریاست فرهاد مهندس پور و با حضور مسعود دلخواه، رضا کیانیان عصر دیروز (16 اسفند ماه) در مجموعه تئاتر شهر برگزار شد.
در ابتدای نشست مسعود دلخواه با اشاره به رابطه تئاتر غیر دولتی و نقش آن با دانشگاه‌ها گفت:همواره برنامه دانشگاه‌های ما در راستای تربیت دانشجو برای تئاتر دولتی بوده است که فارغ التحصیلان امید دارند بازیگر یا کارگردان تئاترهای دولتی شوند.
دلخواه با انتقاد از نظام دانشگاهی گفت:هیچ دانشگاهی به تعداد فارغ التحصیلان خود نمی‌تواند افتخار کند و اگر افتخاری برای دانشگاه باشد به تعداد فارغ التحصیلان دارای اشتغال است.
این مدرس و کارگردان تئاتر ادامه داد: ما به مدیریت هنری نیازمند هستیم تئاتر دولتی و تئاتر غیر دولتی چند وجه مشترک دارند که در تئاتر دولتی نظارت و برنامه ریزی بر عهده دولت است و در تئاتر خصوصی برنامه ریزی توسط افراد صورت می‌گیرد و نظارت دولت نیز تا اندازه‌ای برقرار است.
دلخواه افزود: اگر تئاتر ما مسئله تجارت در آن به مسئله اصلی‌اش تبدیل شود و از بخش هنری آن غافل شویم راهش به بیراهه خواهد رفت. من پیشنهاد می‌کنم که دولت قول دهد تا 10 سال دیگر هیچ تئاتری ورشکست نشود و به حمایت از آن بپردازد.
*آموزش تئاتر ایران دولتی است
رضا کیانیان در ادامه با اشاره به اینکه آموزش تئاتر در ایران دولتی است گفت: زمانی که دانشجو از دانشگاه فارغ التحصیل می‌شود دستش در برابر دولت دراز می‌شود یا دوست دارد در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی استخدام شود.
وی در ادامه افزود: پیش از انقلاب ما چند جریان تئاتری داشتیم تئاتر خصوصی پیش از انقلاب وجود داشت و این تئاتر در لاله زار معمولا اجرا می‌شد که تئاتر روشنفکری محسوب می‌شد اکثر این افراد درگیر فعالیت‌های سیاسی بودند در هر صورت دستشان به سوی دولت دراز نبود اما به تدریج به خاطر نوع حکومت در ایران تئاتر به سمت دولتی شدن پیش رفت و امروزه تئاتر لاله زار داریم که بیشتر به سمت تئاتر طنز و سطحی پیش رفته است.
کیانیان با انتقاد از سیستم آموزشی در کشور گفت: نظام آموزشی ما فرزندان ما را به یک سری افراد فرمانبردار تبدیل می‌کنند در این سیستم کمتر می‌بینیم که به دانش آموزان بگویند که آفرین چه سوال خوبی پرسیدی! برای همین هم هست که وقتی دانش اموز فارغ التحصیل می‌شود منتظر کارمند شدن و حقوق بگیری است.
وی همچنین گفت: اوایل انقلاب من تئاتر خیابانی کار می‌کردم و در آن زمان معتقد بودم وقتی مردم نمی‌توانند به تئاتر بیایند من باید به سراغ آنها بروم و این جرقه در ذهنم زده شد که تئاتر راه‌های گوناگونی برای اجرا و نمایش دارد.
